Bizim oyunumuz

Küçük bir oyundu hepsi. Tüm yaşananlar, beyaz kağıtlara sığdırılmış senaryolar. Kadife, kırmızı bir perdenin arkasında oynanan oyunlar. Izleyenleri ağlatacak kadar kaliteli oyuncular. Alkış sesleri ve kapanan ışıklar..

Sahne belli, senaryo belli, ve oyuncularda seçildi. Hayat sahnesinde, güzel bir aşk masalı bizimki. Sevdiğin kadar sevileceğin değil de, değer verdiğin kadar acı çekeceğin bir hikaye. Başlangıç tabiki iyi. Ama sonu kötü bitmeli ki, alkış sesleri daha çok yükselmeli. Oynanan bu oyunda tıpkı diğerleri gibi. Sadece daha iyi rol yapan biri karşımdaki. Izleyenlerin o meraklı gözleri, ara sıra arkadan gelen müzik sesleri, durmadan değişen insan kostümleri.. Ve bütün bunları aklımdan silen biri.

Ben gerçek sanmışım yaşanan herşeyi. Kaptırmışım bu oyuna kendimi. Unutmuşum hikayeyi. Ve karşımdakinin mükemmel yeteneğini..

Kalbimi kaplayan acılarada dayanmışım, arkamdan saplanan bıçaklarada. Sonunda yorulunca, başlamışım ağlamaya.

Aradan geçen saatlerden sonra..

Ben silmeye çalışırken ıslak gözlerimi, toplamaya çalışırken kendimi..

Sonradan farkediyorum etrafımdaki yüzleri.. O sahneyi, kostümleri..

Açılmış bütün ışıklar. Herkes ayakta. Kimileri gözyaşlarını silmenin derdinde. Kimileri alkışlamanın. Hatta ıslık sesleri bile.

Meğer oyunmuş hepsi. Sonradan hatırlıyorum. Küçük bir oyun..

Yeri, zamanı, oyuncuları, seyircileri.. Herşeyi önceden belli.

Yaşanan onca şeyden sonra zor bir cümle belki ama, oyun bitti. Ve geriye kalan alkışların hepsi, ikimize aitti. Senin mükemmel yeteneğine, benimse gerçek gibi oynamama.

Ne diyeyim ki. Başka bir hayat sahnesinde, başka bir perdenin arkasında, başka seyircilerin önünde ve başka senaryoları oynarız belki. Ama şimdilik, bu oyun bana yetti.