Bizim sonbaharlarımız

Sarı sıcak yaz günleri artık geride kaldı, bahçemizde gökyüzüne uzayıp giden yaşlı dut ağacının yaprakları yavaş yavaş sararıp dökülmeye başlamıştır şimdi.

Çöpçüler bir sabah ezanının en mahmur demlerine müteakip vakitlerde dillerinde tellendirdikleri eski zaman aşk şarkıları eşliğinde tenekeden yapma kocaman küreklere kurumuş, dökülmüş yaprakları toplama telaşına düşmüş olmalılar.

Sonbahar bizim oralarda bir başka telaşa sürüklemiştir kasabalıyı toprak damlı evler her kış öncesi olduğu gibi bu sonbaharda da balçıkla sıvanmıştır şimdi, kara kış beyaz öfkesini kusmadan yakılacak odun, tezek ve cepten çıkılabilecek para oranında birazda kömür depolanmış olmalı evlere. Yazdan kurutulmuş biber, patlıcan ve domatesler iplere dizilmişlerdir şimdi.

Bahçemizdeki dut ağacının yaprakları arasında yazın oynaşan serçeler, damlarımızı örten kargıların arasına ürke ürke oydukları yuvalarına tünemeye başlamışlardır bile. Yaz mevsiminin miskinliğini, Sonbaharın koşuşturmaca sı almıştır şimdi.

Bir garip mevsimdir Sonbahar. Adı hep hüzün ile anılır, ayrılık şiirlerinde, keder yazılarında en çok onun adı geçer, sabıkası büyüktür.Kimine göre hazan mevsimi, kimine göre hüzün mevsimi yada bildiğimiz adıyla bir bağ bozumu, tıpkı kasabamızda olduğu gibi. ”Bağ bozumu.” Biz ona hangi ismi uydurursak uyduralım bir kere onu sevmemeyi kafamıza koymuşuz. Sıcak yaz günlerinde kendimizi serin coşkun sulara salmak varken, veya karlı soğuk kış aylarının beyaz örtüsünü, ilkbaharın renk cümbüşünü kim sevmez ki? Peki ya sonbaharların nesini seveceksiniz ki? Yalancı bahar gibidir, bazen de sinsi bir kış gibi anında soğuğuyla gafil avlar sizi.

Ama siz sevmesenide, ben yinede sonbaharları severim, onun o insanda yalnızlık duygusu uyandıran kasvetli havasında bulurum kendimi, ruhumdaki melankolzimin doruğa ulaştığı mevsimin adıdır sonbahar. Benimkisi bir nevi hüzün sevdası.

Bir zavallı kuş misali,

Ürkerken fırtınalardan,

Boranlardan,

Ürkerken yalnızlıktan,

Acılardan ürkerken,

Yinede severim sonbaharları..

Ağaçların dallarında sararan yapraklar çaresiz kendilerini çöpçülerin süpürgelerine bırakıvermeye başlayalı çok oldu, kentin çehresi ise yavaş yavaş yeşilden griye dönüşme telaşına girmiş bile.

Mevsim değişiklikleri hep sancılı olur bende, daha yaz mevsimine alışamadan sonbahar kapımda ansızın beliriverir sanki, kışta öyle, ilkbahar ise tadımlık gibi

Bu sabah kentin yorgun kaldırımlarına yağmur düştü. Yağmur, sokakta oynayan çocuklara yaratanın bir ikramı oldu, bir tek onlar bu durumdan fazlası ile hoşnut, ya hoşnut olmayanlar; karşı apartmanda balkondaki çamaşırları acele acele toplayan tombul kadın, dükkanının önündeki kaldırıma koyduğu gazete rafını telaşla içeri kaçıran mahalle bakkalı Yusuf efendi, oturduğum apartmanın en üst katında oturan ve her toplantıda yağmurda damın aktığını dile getiren Ahmet bey, artık çökme noktasına gelmiş kentin altyapı sorununa bir türlü çara bul(a)mayan mahalli idareciler, yazlık stoklarını eritemeyen mağazalar, yollarda akıp giden trafikten bunalan trafik polisleri… Sanırım bu insanlar yağmurdan hiçte hoşnut olmamışlardır.

Yağmur, kenti en fazla üç bilemediniz dört ay belli aralıklarla belki yoklayacak, sonra o da yerini dayanılmaz kızgın güneşe bırakacak, yazlıkçılar bu durumdan pekte hoşnut olacaklardır, her kaldırımda adeta mantar gibi bitiveren ve üzerlerindeki tuhaf kostümleri adeta sattıkları malın kalite belgesi gibi bize yutturmaya çalışan dondurmacılar cukkayı yine sağlama alma telaşında olacaklar, mağazalarda bir yanda elde kalan kışlıkların yarattığı sıkıntı vitrinlere yazılan “SERİ SONUNDA BÜYÜK (B)İNDİRİM ! Gibi ilanlarla eritilmeye çalışılırken öte yanda tezgahları süsleyen renga renk yazlıklar müşteriye sunulmakta, daha düne kadar mahalle çocuklarının oynadığı boş arsalarda çocuk sesini yeni dikilecek apartmanın temelini kazıyan iş makinelerinin homurtusu almış.