Bizimkiler....

Eskiden projeleri olan arkadaşlarım vardı...

Koltuğunun altında dosyalarla gelir “ bu defa yırttık” edası ile oturur, gelen çayını içmeyi dahi unutarak anlatmaya başlardı...

Konuşması biter, gözlerime bakar, sorardı;

“ Eee ne diyorsun?”

“ Paran var mı?”

“ Orası kolay bizimkilerden isterim!”

Herkesin güvendiği, sırtını dayadığı, yeri geldiğinde imdat freni muamelesi yaptığı, ihtiyaç anında camı kırdığı birileri, bizimkileri vardı!

***

Heyecanlı, kendine güvenen adamlar kayboldu önce, acaba yırttılar mı gerçekten diye her meraklandığımda, telefon rehberine kayıtlı numaralarını aradım aklıma geldikçe, sürekli aynı ses tonu ile karşılaştım...

“ ........ kayıtlı böyle bir numara yoktur”

Daha önce, o numaradan konuştuğum, gülüp, şakalaştığım, hafta sonu balık planları yaptığım birileri vardı...

O birilerinin, bizimkileri de vardı üstelik...

***

Bugünlerde eskilerin proje adamları, düşünen adamlar olarak çıkıyor karşıma...

Konuşmuyor, heyecanlanmıyor, hayal etmiyorlar...

Üstelik eskisi kadar cesur da değiller, aksine karamsarlar...

Hayat mücadelesi devam ettiği için “yenilmişler” yazmıyorum...

Kaybetmişler...

Kazananın felsefeye ihtiyacı yoktur!

***

Kaybeden adam yaşadıklarına bir kılıf ( <ı>bu kılıfa genellikle hayat felsefesi <ı>deniyor) uyduramazsa, nefes alamaz!

Socrates olmaya çalışmak iyidir!

***

“Bizimkiler” kelimesi, düşünen adamlar tarafından yine dillendiriliyor, yine cümle içinde kullanılıyor...

Bizimkiler işsiz...

Bizimkiler kredi kartı borcunu ödeyemiyor...

Bizimkiler doğalgaz derdinde...

Bizimkiler umutsuz...

Bizimkilerin yüreği ağzında!

Bizimkiler; unutulmaya yüz tutmuş siyah beyaz bir dizinin adı!

Bizimkiler böyle!

Ya sizinkiler?