Bizimkiler rahat

Bu gün bizimkiler rahat. Telvizyonlar, radyolar, gazeteler, Amerikanın yeni başkanını anlatıyorlar. Hem öyle bir anlatıyorlarki daha şimdiden büyük şef Barak Obama yı ezberimize aldık. İlk siyahi başkan. 44. başkan. Daha kırkını yeni geçmiş. Washingtona geleli daha 4 yıl olmuş. Babası da Müslüman. Ah canım, ne de şirin şey. Tam zenci de değil. Boz bulanık bir şey. Anası onu barakada doğurmuş. Onun için adını Barak koymuşlar. Barak bebekliğinde iri iri çiş yapıyormuş. Bir gün dedesi rahmetli grand Obama, bir ona bakmış, bir yaptığına bakmış, ve demişki; bu oğlan büyük adam olacak. Belki günün birinde başkan bile olur. Muhterem adam bu günleri ta o zamandan görmüş.

Ne demiştik; bizimkiler rahat. Ne terör var, ne kriz. Hüseyin Üzmez'i bile unuttuk. Çoluk, çocuk, yaşlı, genç, otobüste, minübüste, tarlada, bayırda, evde, kahvede, ayakta, yatakta, Ulu şef Obamayı konuşuyoruz. Acaba bizi sever mi. Ne de olsa müslümanız. Yoksa ermeniler ve Kürtleri mi daha çok sever. Yok canım bizi sever. Müttefikimiz. Dostumuz. Korede birlikte savaşmadık mı. Natoyu birlikte kurmadık mı. Dıştan belli etmez. Ne de olsa politikacı. Ama içten bizi sever. Aslanım Obama. Yakında Başbakanımız ulu şef Obamayı ziyarete gider. Giderken boş gitmez. Bir yiyecek paketide ona hazırlatır. Çökelek, bulgur, bal, yağ, tarhana, artık Allah ne vermişse koyar poşete. Başbakanımız bu işlerde tecrübelidir. Köy yumurtasını da unutmaz. Yesin garibim Obama. Yesin yarasın adama. Pekte bakımsız zaten. Sabahları içsin tarhanayıda gör bak nasıl canlanır. Ee dost böyle günde belli olur.
Şimdi oralar soğuktur. Bir kamyonda Soma kömürü göndersin Başbakanımız. Kriz mırz var. Adam kışı rahat geçirsin. Sen, ben, bizim oğlan. Artık sırtımız yere gelmez.