Bizler / 17 Ağustos

BİZLER/ 17 Ağustos 1999
(Aşağıdaki şiir büyük Marmara depreminin ertesi günü yazılmıştır)

Biz

Bizleri bilirsiniz..

Bir yaz gecesi öldük!!

Gövdemize gömüldük!!

Karanlığın dibinden

Sessizliğin içinden

Böğürdü, taştı birden

Yakaladı kıskıvrak

Uyuyan bedenleri

Çeliktendi elleri

Buzlu ateş gözleri

Ve taştandı yüreği...

Aman dileyen dudaklarımız açık kaldı

Parça parça oldu rüyalarımız

Ulaşamadı birbirine

Can yoldaşımıza uzattığımız parmaklarımız

Boşlukta cevapsız yankılandı adaklarımız..

Biz

Bizleri bilirsiniz...

Bizler Mehmet’iz Ayşe’yiz Ali’yiz

Bizler yaşlıyız, genciz

Bizler bebeğiz...

Ağaçlar inledi, deniz kükredi

Gökler yere indi, toprak delindi

Sağır duvarlara çarptı dualarımız

Dört yana savruldu yaşamlarımız

Daraldı, eksildi soluklarımız

Ardarda ezildi organlarımız

Peşpeşe kayboldu umutlarımız

Ve sevgilerimiz de bizi terketti

Yaşamın ortasına bir nokta kondu

Gelecek yok oldu ve zaman dondu..

Mahşerin dört atlısı koptu ufuktan

Ve güneş karardı

Ve geceleşti

Tahta, taş ve topraklar pençeleşti

Boğdu

Bizi

Sevgili

Evlerimiz!!!

Biz

Bizleri bilirsiniz...

Bir yaz gecesi öldük

Gövdemize gömüldük...

Belki gözlerinizde, bir damla yaşız şimdi

Belki yutamadığınız, bir kaşık aşız şimdi

Belki yanan, ağrıyan, kederli başız şimdi

Belki asılmış yüzler, çatılmış kaşız şimdi

Belki birilerinin göğsüne vicdan olduk

Belki bazılarının gönlüne iz’an olduk

Kiminizin ceplerini dolduran kârız belki

Kiminizin içini dağlayan yâr’ız belki

Ama siz de çok iyi biliyorsunuz ki

Biz artık herşeyde, her zaman varız şimdi!!!

Biz

Bizleri bilirsiniz..

Biz yüzleriz, biz binleriz, onbinleriz

Biz anneyiz, biz babayız, biz dedeyiz

Biz kardeşiz ve komşuyuz ve askeriz

Biz sizdeniz, biz sizdeyiz, sizinleyiz!!

Bir yaz gecesi öldük

Gövdemize gömüldük!!

Biz öldük, siz yaşayın!

Ve bizi unutmayın!

Bizi HİÇ unutmayın!!!

18 Ağustos 1999

Zühal Voigt