Bizler Çocuktuk

Bizler yarınları bahar kadar şen çocuklardık.
Yarınlara dair resimlere dökecek büyük düşlerimiz vardı.
Kabımız küçük, içine sığmayacak kadar büyüktü hayallerimiz.
Basitti belki kurduğumuz cümleler; lakin derindi manaları,
Bakışlarımız ilgiden uzak gibi gelse de o büyük bedenlerinize,
İlgiliydik dünyanın masum yüzüyle.
Bedenlerimiz belki küçüktü;
Lakin bizler koca yürekliydik.
Saf ve temiz.
Kimi eller okşamasa da başlarımızı,
Sevginin uzağına konulsak da,
Sevdik sorgusuzca.
Sevildiğimiz iyi niyetimizin telkiniydi.
Beyaz düşlerimizin yüreğimize yansımasıydı.
Bizler yarınları yıldızlar kadar parlak çocuklardık.
Yarınlara dair verilmiş
Kocaman sözlerimiz vardı.
Ve yüreğimizin el değmemiş, göz sürülmemiş sayfalarında
Gizlenmiş  saf ve temiz cümlelerimiz vardı.
Herkesten gizlice gözyaşlarımızı akıttığımız
Kocaman bir yüreğimiz vardı.
Kavli olmasa da dualarımız.
Ve ellerimiz yürekten açılırdı semaya.
Bizler mutluyduk bir tatlı sözle,
Bir küçük gülümsemeyle,
Bir gazoz kapağı ve de kırık bir bilyeyle.
Bizler mutluyduk,
Yatarken baş ucumuza koyduğumuz
Kendi lisanımızca, gıcır gıcır ayakkabılarımızla.
Belki de küçüktük çocuk denildiğinde,
Kendimizce kocamandık çocukluğumuzda.
Bedenimiz küçük; lakin hayallerimiz
Yıldızların da ötesindeydi.
Bazen kaysa da hayallerimizin kırıntıları,
Toplayıp toplayıp tekrardan büyütürdük,
Yarınlara dair hayallerimizi.
Geleceğe dair verilmiş sözlerimiz,
El değmemiş duygularımız vardı.
Bizler hüsn-i zandık,
Su-i zandan uzak, tuzaksızdık,
Pazarlıksızdık, tatlı bir çift sözdük.
Nisanda camlardan süzülen boncuk boncuk yağmurduk,
Sebepsizdik ve de çocuktuk.