Blogaj...

Yani görüyorsunuz, kendi kendime berbat bir dil icat ediyorum.. Ve bu dil “Blog”la başlıyor, farklı şekilde sürüp gidiyor.

 

Bu güzelim 23.Nisan “Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı”nda böyle münasebetsiz başlık da niye ? Diye soracak olursanız… Ben de “Bütün bu olanlara..” diye…

 

Hala bilmiyormuşçasına, soracak olursanız.. Ben de size derim ki, “Arkadaşlar, bütün bu Ulusal Bayramlarımızı görmeme, arkaya itileme; Osmanlı’dan , dini kaynaklardan bazı günler yaratıp, milletin yüzünü Arabistan’a çevirme çabalarını yoksa görmüyor muyuz? Derim… Ve çok da hatalı çıkmam.. Bazıları bu güzel günde, gariban ilkokul, ortaokul öğrencilerinin başlarını bağlayıp, sahneye sürüp , “Kutsal Doğum Haftası kutlamaları; Kutul Amare… Günü kutlamaları … Bütün bunları görmüyor musunuz? Niye, neye şaşırıyorsunuz ki… Biz yavaş yavaş ileri mi gidiyoruz, geri mi gidiyoruz… Onu Allah bilir ama iyice bir Osmanlılaşıyoruz. Ve buna da hiç hayret etmiyoruz.

 

Bir milletvekilimiz de, bütün Osmanoğlu sülalesine maaş verilmesi için TBMM’ne dilekçe veriyormuş. Yani adamlar , Osmanlı sulbu, ABD’de, Fransa’da kalmışlar ya… Adamlar aç kalmışlar. Türkiye Cumhuriyeti nasıl olsa çok zengin… Üstüne üstlük 4 milyon da Suriye garibanlarına bakıyoruz. Ee.. Bir de  geride  kalan Osmanlı sultanlarını beslersek ne olur…!

 

Yani, biz hep beraber ayağa kalmışız : “Cumhuriyet, Özgürlük, Demokrasi…” diyerek küt vurmaya… 

 

Bir de bakıyorsun, karşı taraftan bir “Blogaj” … Haydi, o hücum hevesimiz, o ilerleme hevesimiz kırılıyor… Yerlerimize dönerken, bu kez karşı taraf : “Din, iman, Osmanlıyız aslanız, Allahı ekber…” diye yükselmiyor mu… İşte o anda işler karışıyor ve havaya yükselen top, bayrak direğine  vurup dışarıya kaçıyor…

 

Milletin nasıl hevesi sönmesin. Nasıl yıkılmasın, nasıl meseleyi nereye koyacağını bilemesin? Deniyor ki , 23.Nisan .. filan artık öyle asker masker… rap rap rap yok… Toplu olarak kutlamak yok… Herkes evinde, olmazsa, okulunun bahçesinde filan bir şeyler yapabilir. Ne o… hep beraber … Rap Rap Rap… Ona izin yok… Evli evine köylü köyüne…

 

Bugün 23.Nisan ya, “Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı” imiş ya… Atatürk de yaşadığı müddetçe bu Bayramı bir güzel kutlamış ya… Türk halkı da illaki kutlayacak…

 

Çocuklarını  mis gibi giydirdiler; alanlara çıkardılar. Yurdun her yanında davullar çaldı; oyunlar oynandı. Bir güzel kutlandı ki… Başkaları bunu istemezmiş… İstemesinler. Vatandaş istiyor ya… Vatandaş 23.Nisan’ı bir güzel benimsemiş ya… “Yaşasın  23 Nisan… Yaşasın Cumhuriyet, Demokrasi… Milletimiz…!” Bağırıp, çağırıp bir güzel eğlendiler. Çocuklarıyla birlikte , hep birlikte 23 Nisan’ı kutladılar.. Her yerde… Her zaman…

 

Olsun … Rap… Rap… Rap…lar yokmuş. Eksik olsun. Halkımız öylesine de eğlenmesini bilir. Çünkü artık cumhuriyetin anlamını biliyor… Demokrasiye inanıyor… Milletini seviyor.. 

 

Birileri her ne kadar “Blogaj”a çıkarlarsa çıksınlar. Cumhuriyet düşüncesi, halkın artık ciğerine işlemiştir. Bir yerden sonra sahip olduğu şeyleri kaybetmek istemiyor. Bazıları istediği kadar geriye gitmek istesin, gericilikte at koştursun… Biliyor ki,  artık geriye gitmenin hiç anlamı yoktur…

 

“İleriye, daima ileriye..”

 

Bütün Blogajlara karşın, bütün Osmanlı sultanlarına karşın… Artık Cumhuriyet var. Bu vatan var. Bu vatanın evlatları var. .. 

 

Gerisi bir hikayeyle avunmadır. Osmanlıymış… Kim o devire geri gitmek ister ki… Biz Osmanlının ahvadıyız diyenler bile , İngiliz çizmeleri altındaki İstanbul’a dönmek isterler mi!?

 

İstemem eksik olsun. Bize Atatürk’ümüz, Cumhuriyetimiz, 23.Nisan’ımız yeter… Onu biz bildiğimiz gibi de kutlarız. Yeter ki tümden elimizden almasınlar.