Blogçu'dan ölüm dersleri..!

Haber bizi -yani blog yazanları- yakından ilgilendiriyor.. Bu yüzden bu blogu yazmaya karar verdim..

Habere göre; daha 39 yaşında genç bir anne o.. Ölümcül bir hastalığa yakalanmış, vucüdün direnç kaybetmesi ve yavaş yavaş ölmesi demek olan "sklerodermi" hastalığına... Üstelik kahramanımız kendisi de bir halk sağlığı kurumunda Profesör..

Bu amansız hastalığa yakalandıktan sonra, ölüm ve yaşamla ilgili duyguların bir "blog" açarak paylaşıyor Michelle Mayer.. Ölümü çok yakınında hisseden biri olarak, biz fanilere dersler veriyor... Okuyalım isterseniz:

Ölümün korkmadan üzerine gideceğim. Bir kültür olarak ölümün etrafındaki her şeyden ödümüz kopuyor ve sonuç olarak ölüm ve keder sürecindeki tüm derslerden kendimizi mahrum ediyoruz. Ölümün doğum kadar hayatın bir parçası olduğu gerçeğini görmezden geliyoruz. Bu (blog) benim “Son Dersim” değil. Bunlar yolculukta beliren kalbim, düşüncelerim, sevinçlerim ve korkularım. Umudum, sizin de kendi yolculuğunuz için bunlardan istifade etmeniz. İnanıyorum ki deneyimlerimi paylaşmak sadece ölümcül hastalığı olanlara değil aynı zamanda sağlık bağışlananlara da yardımcı olacak”.

Biz de burada benzeri duygu paylaşımları yaşamıyor muyuz..? Benim söylemeye çalıştığım işte bu: İnternet teknolojisinin insanlığa en büyük katkısı olan blog yazma imkanı.. İnsan yanımızın yansıttığı, ortak bir "duygu ve düşünce havuzu" oluşturmak ve bu havuz sayesinde hayatı paylaşmak..Birlikte direnmek ve günü gelince de, gidene bir rahmet okumak..!

Blog yazmak, "mezar kazmak" değil elbette.. Ama Michelle Mayer'in dediği gibi, ölümle ilgili korkularımızı yenmek için, hayatı ve ötesini anlamlandırmak için, bir "terapi seansı" da mı değildir..?? Olmaması için bir sebep var mı..?

Unutmayalım, yazmak, yaşamaktır ve paylaşmaktır, sevinçleri çoğaltmak, hüzünleri azaltmak için.. Ölüm bile, paylaşıldıkça azalır.. Belki de kahramanız Profesör Mayer bunu yapıyor..! Ne dersiniz..?