Blogçunun kâbusu: blogun reddedilmesi!

Oturup kafa patlata patlata, cümleleri eğe büke, metaforları coştura coştura, kelimeleri beyin kıvrımlarınızdan söke söke, "Google"lardan, "Wikipedia"lardan bilgi derleye derleye, aklınızın arama motorlarını çalıştıra çalıştıra, klavyeye yapışıp çevrenizdekileri ihmal etmeniz yüzünden fırçaları yiye yiye didinip ortaya dünyayı değiştirecek bir şaheser çıkardınız; en sonunda da resmini, kategorisini seçerek herşeyi bi güzel tamamlayıp yayına yolladınız. Blogunuzun anasayfada belirmesini heyecanla beklemeye başladınız ama güzelim blogunuz bir türlü çıkmak bilmedi o yazıların birbirini kırdığı vahşi arenaya!...

Ne oldu?: "Ne kestin? Koç; Ne yedin? Hiç!"

Bazen gecikebilir diye kendinizi avutmaya çalıştınız ama bir yandan e-posta kutunuza blogunuzun yayında olduğunu belirten bir mesaj geldi mi diye bakmaktan kendinizi alamadınız. Oraya bakınca da ne gördünüz? Gelen kutusunda Milliyet Blog’dan gelen bir mesaj var ancak her zamankinden biraz farklı bir başlık taşıyor. Özetle ve nazikçe, sizin o yazarken üç oğlan doğurmuş gibi ter döküp kendinizi heba ettiğiniz blog reddedilmiş efendim! Hadi buyur...

Mesajın altında, “Yazınız filanca kriterlere uymadığı için reddettik, ama siz umudunuzu kırmadan yazmaya devam edin” anlamında bir açıklama. Her blogcunun kâbusu işte bu mesaj! Bir blogcunun alabileceği en kara haber... Kişinin özgüvenini yerle bir edip, bütün yazarlık hevesini minicik bir darbeyle kıran büyük bir karabasan!..

Gel bakalım hangi birine yanacaksınız şimdi?! Eşi bulunmaz fikirlerinizden dünyanın mahrum kalmasına mı; verdiğiniz emeğe, harcadığınız zamana mı; reddedilmenin kendisine mi; rakiplerinizin sizi bir blog geçmesine mi; hangisine!

Kaldınız mı efendim şimdi, öksüz ve gün yüzü görememiş biçare blogunuzla başbaşa... Oysa yazarken “mahvedeceğim şimdi ortamı” diye kendi kendinizi ne biçim gaza getirmiştiniz değil mi?

Blogcuda çare tükenmez sayın blogcular. Hemen başlığını, giriş cümlesini, kategorisini ve fotoğrafını değiştirip tekrar yollayın ve aynı turnikeye yeniden girin. Girin ama, bekleyin belki yayınlanır! Sen denedin mi diyeceksiniz. Evet, bu önerdiğim kurnazlık yöntemlerini güya kendi kendime icat edip denedim. Peki ne oldu? Yemediler abi!..

Geri çevrilen blogu açıp satır satır gözden geçirmeye başladınız. Bir yandan da “Ben nerde yanlış yaptım?” şarkısı dudaklarınıza kendiliğinden gelip yerleşti. Şarkıyı mırıldana mırıldana melankoliye daldınız. Kaleminize, klavyenize ağır bir umutsuzluk çöktü. “Bu işi bıraksam mı?”, “Başka sitelere mi yazsam?” diye sorgulamaya başladınız hayatı...

Sonra yılmamaya karar verip çözüm arayışlarına giriştiniz. Yayınlananlar içinden reddedilen bloguma benzeyenleri kanıt olarak gösterip çifte standarttan mı yakınsam? E-posta atıp durumu izah etmeye mi çalışsam? Yalnız blog alemine değil, bütün dünyaya da küssem mi? Kendi kalemimi mi kırsam? Yoksa bunun beni sanal alemden uçurmaya yönelik bir komplo olduğundan kuşkulanıp deşifre çalışmalarına mı başlasam?

Yok yok olmaz... Bu savaşı kazanma şansın yok. En iyisi dur şu blogu makale haline getirip bir gazetenin görüş sayfasına ya da bir dergiye yollayayım da görsünler, ellerinden nasıl bir kuşu kaçırmışlar! Ya da amaan, sileyim gitsin ne uğraşıcam!..

Sevgili blogcular, bunların hepsi bir tutam gerçekle harmanlanmış küçük bir şaka... Hem yazarken eğleneyim hem de okuyanlar bir nebze eğlensin diye işi biraz abarttım tabii ki... Sadede gelirsek; naçizane tavsiyem yazınız geri dönerse umutsuzluğa kapılmayın. Oturun yenisini yazın. Eminim, her zaman en son yazdığınız en iyisi olacaktır.

Yayınlanmayanları da hemen silip atmayın canım; bilirsiniz, öksüz çocukların daha fazla ilgiye ihtiyacı vardır. Onları da biriktirin. Kimbilir ilerde meşhur olduğunuzda belki kitap haline getirirsiniz. “Yayınlanmamış Bloglar” iyi bir isim olabilir!...