Blogda ölüm

Doksanlı yıllardı, bir mühendislik bölümü olsak da öğrencilerimiz çeşitli kültür-sanat çalışmaları da yaparlardı. Bir şiir dinletisine beni davet ettiler ve 50 dakikalık bir program istediler. İlk dinleti için "Şiirde ölüm" konusunu seçtim. Bana ölüm konusunu yakıştıramadıkları için soranlara "Sondan başlamak istedim" diyordum. O dinleti için bir ay hazırlandım. Artık yaşamayan şairlerin ölümü işleyen şiirlerini derledim. Bir de küçük afiş tasarladım, bir kum saati ve altında da Özdemir Asaf’ın "Benden Sonra Mutluluk" kitabından bir şiiri:

Ölüm yavaş yavaş içerden başlar
Biter başkalarında

Son günlerde blog sayfalarımızda ölüm esintileri çarpıyor gözlerimize. Önce Sema Çürük yazdı "Bir gün yazılarım kesilirse şayet..." diyerek açılışı yaptı (1). Ardından Süleyman Ekim’in yazısını okuduk (2). "Blog' da öldüğümü duyursunlar diye yazıyorum" başlıklı yazısını okudumda, usta bir mizah yazarından böyle ciddi bir yazı okumayı düşünemezdim derken, yazdıklarını yalanlayan son cümle kaygılarımı bitirdi. Bir de Özge Dinç’ten yazı geldi "Bu sabah ölsem mesela..." (3)

Yazılardaki bu karamsarlık birden soğuyan ve kasvetli bir hale gelen havalardan mı kaynaklanıyor? Çok yazmak isteyip uzun süre yazamadıktan sonra burada o şansı bulup dilediği kadar yazınca bir bıkkınlık mı oldu?

Özdemir Asaf’In şiirindeki anlam büyük. Anlamın büyüklüğü ikinci dizede saklı. İnsanlar kendi ölümünden sözettiklerinde en çok sevdikleri üzülür. Sevdiklerimizi üzmeyelim.

Son söz: Bir gün birisi çıkar ve "Blogda ölüm" konulu bir çalışma yaparsa dört yazı hazır.

(1) Sema Çürük: http://blog.milliyet.com.tr/Blog.aspx?BlogNo=24144
(2) Süleyman Ekim: http://blog.milliyet.com.tr/Blog.aspx?BlogNo=24228
(3) Özge Dinç: http://blog.milliyet.com.tr/Blog.aspx?BlogNo=24316