Bodrum yolcusu kalmasın...

Sonunda tamamen ayaklandım. Aslında eve geldiğimin ikinci günü yemek bile pişirdim ama... Bodrum'a gitmeden bir araba almamız gerekiyordu. İstanbul kazan biz kepçe şeklinde günlerce araba aradık. Aldık sonunda... Minik bir Ford Ka... Vosvos istiyordum aslında; ama bu sıcaklarda İstanbul-Bodrum arası zorlanırız dedik ve klimalı bir araba aldık.

Dün Kadıköy'den tüm resim malzemelerimi de aldım. Artık Bodrum'da bol keyifli ve resimli günler beni bekliyor.

Bu arada doktorlarım hala şaşkın, bu yaşta bu kadar damarı tıkamayı nasıl başardığıma... Üstelik bu zayıflıkla. Sanırım bazı şeyler genetik, engel olmak zor.
Bir sürü tanıdık "geçmiş olsun" diye arıyor. Ama ağız birliği etmişçesine "Artık sigara yok ha!" diyorlar. Benim de tepem atıyor. Yahu bırakın da ben düşüneyim onu. Bu kadar acı yaşamışım, onun kararı da benim artık değil mi?

Tabii ki içmiyorum. İçmeyi de düşünmüyorum; ama birileri böyle konuştukça tepem atıyor. Sanırım biraz da by-pass hassasiyeti.

Bodrum yolcularının sayısı arttı. Sokakta bir köpeğin ağzından kurtardığım ve adının Şanslı mı Böcük mü olmasına bir türlü karar veremediğim kedi ve annem de eklendi. Annem de inme geçirdiği için artık yalnız kalmasını istemiyorum doğrusu. Aslında şu anda sağlığı iyi; ama yalnız kalırsa ben kafayı yerim oralarda. Bu yüzden o da bizle geliyor.

Bakalım evdeki kedi ve köpeğimiz ne tepki verecek yeni gelen bıcırığa...
Velhasıl cuma ya da cumartesi yolcuyuz. Artık Bodrum'dan yeni yazılarla görüşürüz.

Hastalığım sırasında mesaj ve yorum yazan tüm dostlara çoook teşekkürler, sevgiler...