Bohçacııııı geldi güzelller getirdi

Bir sandalyeye bile imza atmam demişti sevgili babam. Beş kardeş hangimize yetsin, çalışan bir memur kız veriyorum işte çalışıp kursunlar yuvalarını, alsınlar eşyalarını demişti. Sandık çeyizi elbette vardı annemin bohçacılardan çekişe çekişe aldığı yatak takımları, örtüler kumaşlar aklınıza ne gelirse.

Ayaklarında şalvar başlarında dallı güllü yemenileri esmerce pekçoğu, ayaklarnda şipidik terlikler kendinden büyük bohçasının altında iki büklüm ağzında tepe topu gibi sakızı güzelleri getirdim diye bir ağaç altında açardı boçasını.
Naylonlarından çıkardığı tüm eşyaları açar etrafındaki kadınların üstüne doğru fırlatırdı. Nazlanır dı analarımız almayacağım diye aynı şiddetle kadına geri fırlatırdı.

Kız ucuz verecem valla yüküm azalsın istiyorum diye yine fırlatırdı. Al takke ver külah hiç bir şey almayacağım diyen annem alırdı çeyizleri.
Annelerimiz de hep bir iç çekerek; bizim hiç çeyizimiz yoktu ki derdi. Annelerimiz. bir yorgan bir yatak bir halı tabak çanak...Birde kocaman sevgileri.

Şimdi öylemi ya saymakla btmez vallahi... Kız tarafı ayrı erkek tarafı ayrı...Bohçacılar, onlar eski mahalle anılarımızda kaldı.Beyaz eşyacılar, mobilyacılar mefruşat, züccaciyeciler düğün için ayrı organizasyonlar... bitmez tükenmez...

Ben babamın kızıyım. Oğluşuma ve kelebeğimin kollarına onlara bu çeyizleri hazırlıyacak altın birer bilezik taktım. yatırımım eğitime oldu benim onlara verdiğim çeyiz öncelikle sevgi sonra saygı sonra güzel ahlak ve insan sevgisi...

Ben Bir sandalyeye imza atmam...ama yüreğim sevgim onların...Değil sandalye herşeylerine kefilim sevgi ile kalın efendim...