- Kategori
- Şiir
Bombacı çocuk
Oradaydım,
Karanlık güneşin doğduğu yerde
Gece gibi çöküyordu yalnızlığım
Dilimden anlayan
Şefkatli sözleriyle içimi ısıtan bir annem yoktu
Kimsesizliğime bir çareyken
Savaşın tam ortasında buldum adımlarımı…
Ben sizin rüyalarınızda korkup kaçtığınız
Ben gözlerine bakarken,
Karşısında durmak istemediğiniz adamım.
Ya da inanmadığınız yalanların en acısındayım
Ben doğru bildiğim tüm yanlışlarımla
Bombacı bir çocuk
Suikastı milyon kez tekrarlanmış
Aynalarda öldürdüğüm adamların yüzleri
Kendimi tanımıyorum!
Ben bombacı çocuk
Tüm lanetli giysileri giyerken üzerime
Üşürüm, siz beni anlamazsınız
Ölümün sıcak nefesini bir Azrail gibi taşırım
Ama yetmez o ateş,
İçimin buz tutmuş haline bir kor bir alev daha yakarım.
Patlayıp havaya karışan sadece siz olmazsınız
Çocukluğum, hayallerim ve kandırılmış benliğim de gelir
Yanınızda,
Ama siz feryadımı duyamazsınız!
“Hiç kimse doğuştan kötü değildir. Ya kötü olmak mecburiyetinde kalmıştır ya da kandırılmıştır. Küçük bir çocuk gibi…”
Handan/Ağustos Mevsimi