Boncuk öldü ...

Boncuğum, canımın içi akıllı oğlum benim! Yaz tatilinde ayağım kırıldı, kırılmaz olası! Boncuğum mecburen başka evlerde konuk oldu uzun bir süre.Yorgun bedeni zaten yanımdayken bile durağanlaşmıştı.Kafesinden çıkmıyor, o bülbül gibi hiç susmayan sesi, artık çıkmıyordu. Elime alıyordum, sallanıyor başını yüzüme yaslıyordu.
Tatil bitiminde İstanbul'a döndük, hastaydı güzelim benim. 9 saatlik bir yolculuğa dayanamazdı.Onu İzmir'de bıraktık.Vedalaşamadım bile bebeğimle.. 1 ay sonra gidip alacaktım, olmadı.

Bir pazar sabahı geldi telefon: Boncuk öldü!
Bir daha asla, hiç bir hayvan almayacağım.Onun yokluğunun hayatımızdaki boşluğunu tarif etmeye imkan yok.Arkadaşım ve ben, günlerce ağladık.Ev bomboş, ses seda yok. Ölümünün haftasında, akşam mutfakta bulaşık yıkıyoruz, ikimizde boncuktan bahsedip ağlıyoruz.Bir anda, alnımdaki saçlarım resmen karıştırıldı. Hani, bir çocuğu severken saçlarını karıştırırsınız ya, resmen aynı şekilde saçlarım sağa sola karıştırıldı.İrkilip Ayşe'ye döndüm, O da aynı şekilde panikle: Saçlarımla oynadı bişey!dedi.Boncuk, benim güzel oğlum! Küçücük bedeninden çıkıp giden şeker ruhu, ancak saçlarımızı karıştıracak bir ebatta olmalı ki, bize yanımızda olduğunu ancak böyle hissettirdi.Onu çok sevdiğimiz için bize öyle mi geldi, aynı anda ikimize de aynı şeyin olmasının açıklaması nedir?Bunun ne önemi var ki?O bize kendini hissettirdi ya, bunun verdiği tadı yaşayan bilir ancak..

Boncuk, sürmeli bebeğim benim!Bizi affet ne olur, gittiğin yerlerde umarım çok mutlu olursun.Bir gün Dünya'ya belki yine geleceksin.Ne olarak gelirsen gel, seni hep çok sevdiğimizi, zamanın sonsuzluğunda seninle yine buluşacağımızı ümit ediyorum, bu ümitle özleminin verdiği acı birazcık hafifliyor CİPCİCİ BONCİCİĞİM BENİM!
O kara gözlerinden özlemle, sonsuz sevgiyle öpüyor, öpüyoruz...