Boş muhabbetler silsilesi

Başbakanın Cumhurbaşkanlığına terfi edişinin arasından birkaç gün geçmedi ki terörist heykeli dikildi. Savcısı, polisi, valisi, kaymakamı da topluca izlediler. Seyrettiler. Esip gürleyenler, Meclis'te 60 kişi bir vekili kuşatanlardan 'gık' çıkmadı. 

Karetta kaplumbağası hızındaki savcılar hemen kararı verebildi ve heykel yıkıldı. Kime yıktırıldı? Jandarma'ya! Yani askere. 

Bizim milletin şöyle bir özelliği vardır. Askerin dirisi sevilmez. Mesela Osman Pamukoğlu sevilmez. Oy oranına bakarsan görürsün. Lakin askerin ölüsü yani şehit olmuş olanı pek sevilir. Herkes ağlar, üzülür, sloganlar atılır, marşlar söylenir, bir gaza gelme havası oluşur. 

Lakin oraya giden askeri, polisi bu barışsızlık sürecinin en başından beri bunu anlatmıyor muydu? 

Terör örgütü silah bırakmıyor. Teslim de olmuyor. Tersine güçleniyor. Daha çok adam ve daha çok silah alıyor. Suriye, onların en güzel cephane kapma sahası olmuştur. Esad güçlerinin ağır silahları ve cephaneleri PKK'nın eline geçmiştir. Bu heykel mevzusu da bir nevi nabız yoklamasıydı. Bir başka nabız yoklaması ise Dağkapı'nın Şeyh Sait Meydanı'na çevrilmesiyle oluyor. Bunlar olay çıkartmak için barışsızlık çıkartmak için yapılan provalardır. Nitekim bu çatışmalarda 2 askerimiz şehit oldu.

Hala 'barış' diye ısrar eden var. Barış, teslim olarak olmaz. Teslim olmak kimseye barış getirmez. Aksine teslim alan kişinin teslim olan kişiye hıncını arttırır. Yapamadığı her şeyi yapmaya başlar. PKK da böyle yapıyor. Bu barışsızlık süreci bir gün savaş sürecine dönecek. Çünkü Türk halkı bölünmek, topraklarını başka bir devlete armağan etmek istemez. PKK da almak istediği yeri alamadan silahını bırakmaz. Bu böyle biline. 


Emre Erden