Boş sayfa

İki parmak arasında bir kurşun kalem varmış. Gece demez gündüz demez yazar dururmuş. Günler, haftaları, ayları sürüklemiş. Peşi sıra.

O selvi boyu zamanla aşınmış. Günü gelmiş o parmaklar arasından, kayıp gitmiş.

Ardında bıraktiği izler, sayfaları doldurmuş. Rüzgär esmiş penceresinden, savurmuş odanın ortasına, kuru yaprak misali. Beyaz üzeri bu izleri. Kimi halı üstüne, kimi uçmuş masa altına.

Biri koparmış kendini bu odadan. Döne döne savrula savrula, karanlığın derinliklerine.

Günün erkenin de ayaklarımın dibinde, yaşlı çınarın yapraklarının hışırtısı uyandırdığı zaman buldum seni.

Okudum, kimdi o kadın gizemli sevgili!...

Bilemem. Bildiğim tek şey o kalemin izleri beyaz kağıdın üzeri. İhtiyar çınar, bir de ben. Saldım parmaklarımın arasından rüzgara. Döne döne savrula savrula. Bir başka dönemlere, başka hayallere.

Bir kitap okudumdu. Bir aşk romanı.

Kitabın ön sözünde şöyle yazıyordu. Bu son romanı idi. Anısına saygı, kaybolan bir sayfa beyaz basılmıştır.

Saygılarla