Boş yalnızlık vagonları...

Yalnızlığımın hüznüne sardım kendimi, içiyorum paket paket...

Yalnızlığımın dumanında boğuluyorum , en sevdiğim tat ...

Bulamadım da kendi tadımda başka bir tat...

Yoruldum da artık aramaktan.

Yaş otuz beş dante gibi ortasındayım ömrün.

Artık iyice alıştım yalnızlığa, bu saatten sonra kendimden

başkasına katlanabilir miyim bilmiyorum...

Göze alamıyorum başka biriyle bir ömür geçirmeyi, korkuyorum sanırım

incinmekten, hayal kırıklıklarından, saygının yitmesinden, sıkılmaktan...

Kimbilir belki kendimim korktuğum...

Hep hayaller kurdum, kurallar koydum tren yolculuklarına

çıkarken, yol arkadaşım olma ihtimali olanlara, tanışma fırsatı

dahi vermedim oysa....

Beğenmedim yolculuk yapacağım arkadaşlarımı .Hep

hayallerimdeki yol arkadaşımı aradım çünkü umarsızca...

Çıkmak için uzun tren yolculuklarına.

Sonra bir baktım ki kaçıyor tren, yalnız kalacağım, kaygılandım, korktum bir

başına kalmaktan vagonda... Artık çok geçti kaçırdım bir kez evlilik trenini...

20’ lerde çok daha kolaydır bu

yolculuklar, bilmeden, tanımadan, keşfetmek, bilinmeze gitmek

trenlerle ....30 lara gelince hiç çıkmamış olsanda

yolculuklara, daha zor binmek trenlere...

Yaş 35’ lerde ve bu satten sonra kimseyle binilmez trenlere...