Boşanacağım ama kızım ‘üşüyorum anneciğim’ diyor ben ne yapacağım şimdi?

Boşanacağım ama kızım ‘üşüyorum anneciğim’ diyor ben ne yapacağım şimdi?

Beni çok üzen ve düşündüren bir maili sizlerle paylaşmak ve görüşlerinizi öğrenmek isterim.

“Bundan bir süre önce eşim tarafından aldatıldığımı öğrendim. Önce inkar ettiyse de elimdeki kanıtlar karşısında kabul etmek zorunda kaldı.

Evimizde huzur kalmadı. Neredeyse her gün tartışmaya başladık. Artık bu durumda bu işin yürümeyeceğini anlayınca, eşimle anlaşmalı olarak ayrılmaya karar verdik. O günden sonra eşim evden ayrıldı.

Bu konuşmalarımızı ilkokul 2. sınıfa giden 7 yaşındaki kızım duymuş.

O gece yarısı yanıma gelerek boynuma sarıldı. ‘Anneciğim çok üşüyorum,’ dedi. Ben de yanıma aldım. Sabaha kadar kabuslarla defalarca uyandı. Ya terliyor ya üşüyordu.

Ertesi gün kahvaltı yapmak istemedi. Hava çok soğuktu. Paltosunu, beresini ve eldivenlerini giydirdim. Beslenme çantasını da alarak çıktı. Servise doğru yürürken geriye dönüp, gözlerindeki yaşı saklayarak hüzünle bana baktı. Onun o hali beni kahretti. Huzursuz oldum. Hazırlanıp okula gittim. Ders arasıydı.

Biricik kızım, koridordaki bankta iki eli çenesinde tek başına sessizce oturuyordu. İçim dağlandı. Beni görünce şaşırdı. ‘Anneciğim’ deyip boynuma sarılıp ağladı.

Sonra öğretmeniyle görüştüm. Öğretmeni ‘Bu çocuğa ne oldu? Çok üzgün, geldiğinden beri tek kelime bile konuşmadı’ dedi.

Okuldan çıkıp bilinçsizce koşmaya başladım. Koşarken, arabaların binaların üzerime geldiğini sanıyordum. En yakın parka gidip dakikalarca ağladım. Nefes almakta zorluk yaşıyordum.

‘Belki bu durum bir iki günde düzelir,’ diye düşündüm. Ama yanılmışım. O gece odasına girdiğimde kan ter içindeydi. Terini silip saçlarını okşadım. Beni yanında hissedince rahatladı. Elime sıkıca sarıldı. Yanına uzandım. Bazen sıcaktan yorganı atıyor bazen de tir tir titriyordu. Babasını en az on kez sayıkladı. Sabaha kadar uyumadım.

Aradan tam bir hafta geçti. Her gün defalarca ‘Anneciğim, babam artık gelmeyecek mi?’ sorusunu soruyor. Ders çalışmıyor, yemek yemiyor.

Ona her baktığımda güzel gözlerinde gördüğüm hüzün yüreğimi yakıyor. Bana bir yol gösterin. Ben ne yapacağım?”

Bu duyarlı anneyle uzun uzun konuştuk. Ona neler yapabileceğini anlattım. Şimdi ne yapacağını düşüyor. Ya kızı için fedakarlık yapacak ve eşini affedecek veya ‘Benim de bir hayatım var’ deyip ayrılacak.

Ben annelerin çocukları için her fedakarlığı yapabileceğine inananlardanım. Bu anneden de hiç olmazsa bir süre için bu davayı erteleyip biricik kızının daha fazla üzülmesine izin vermeyeceğini umut ediyorum. Vereceği kararı sizlerle de paylaşacağım.

Değerli okurlarım, bu durumda olan bir anne ne yapmalı? Yorumlarınızı bekliyorum. Bu yazının yazılacağını o da biliyor. Sizin yorumlarınızı bu anne de okuyacak.

Sağlıklı ve mutlu kalın.

Cengiz Hortoğlu