Boşveremiyorum!

Boşveremeyiş ne kadar can yakıcı... "Amaan" deyip geçemeyiş. Karamsarlığa direndikçe yenildiğini hissetmek. Mutlu olmak için onca şey bulabilecekken bunun için çaba sarfetmeye bile isteksizlik. Kendimi sorguluyorum. Olumsuz bir insan olmak, beni kendimden soğutuyor. Ama öyleyim yine, bu aralar. Çoğu insanı sevmezken onlarla iyi geçinmek zorunda olmak ruhumu sıkıyor benim. Halbuki hiç böyle bir durumla karşılaşmadım daha önce. "Sevmiyor muyum basar giderim, canımı mı sıktı bir daha görmem, görüşmem olur biter", hep böyleydi önceden. Çalışıyor olmak birçok şeye mecbur bırakıyor insanı. Sıkıyor, kasıyor, mutsuz ediyor! 

Karamsarlığım için ve böyle mutsuz bir yazıyı okuttuğum için sizden de özür dilerim.