Böyle Bir Sevmek Görülmemiştir

          Aslında biz, ' hiç ' sevmedik!? Düştüğümüzde; kanayan yanlarımızı, yaralarımızı sarar diye umutlarımızı sevdik. Bizden 'olmayanın' bize 'yansımasını' sevdik. Biz, ' maviye' boyanmış martıların çığlık çığlığa özgürlüğe uçuşlarını sevdik! Yüreğimizden tutan ele, 'ya bırakırsa dediğimiz' korkularımızı, ellerimizin hep telaşlarda kovaladığı zamanı, ' zamansızlıkla' kaçırdığımız dünleri sevdik.

         Yalnız bize ait sandığımız düşlerin kuytularında kalan yarınları sevdik. Mesela, ''mesele sevmek değil'' demeyi sevdik. Sevdaya dahil ettiğimiz ayrılıkları sevdik. Yakınken uzakları, uzakken yakınları sevdik. Sevmeyi bile bile tüketmeyi sevdik. Bilmeden sevdiklerimizİ özlemeyi, bilerek sevgiyi sorgulamayı sevdik. 

        Elimizden düşürürsek kırılır ' canımızı yakar dediğimiz bir cam vazonun' parmağımızı kanatma ihtimalinden kaçmayı sevdik. İçindeki çiçeği hiç düşünmeden ya da düşünmeye fırsat bulamadan...! Sevmeyi öğrendiğimiz ya da bize öğretildiği gibi sevdik, belki sadece ' sevmeyi sevdik'...! Geniş zamanlarda sevmenin rahatlığını sevdik. Bazen en çok kendimizi sevdik, bazen en az...Bazen 'en sevdiğimiz' dediklerimizin bile bizi sevme ihtimalinden korkmayı sevdik. Sevildiğimizde de, fazlasından kaçmalarımızı sevdik. 

       Aslında biz ' hiç' sevmedik!?

       Sevmenin 'edebiyat' ya da 'felsefesini' yapmayı sevdik. Belki de sevmeyi, 'acısı doz aşımı tatlarla' sevmiştik. Kimbilir?!... Çünkü 'herkes öldürür' sevdiğini!?...