Böyle medya olmaz!...

Katillerin böylesine baş tacı edildiği bir dönemi, yaşım 76 hatırlamıyorum.. En yeni olanları şöyle bir hatırlayın..

Önce Kandil’den gelenlerin, merasimle, davul zurnalarla karşılandığını gördük. “Açılım” adına Habur’dan “giriş” yapan teröristler, krallar gibi buyur edildiler. Davullar, zurnalar çalıyordu… Hatta resmi yetkililer vardı karşılama törenlerinde. İktidar ayaklarına mahkemeler gönderdi..

Onlar da bu durumu iyi kulanıp, krallar gibi hava attılar. “Teslim olan terörist gibi” değil, Kandil ve İmralı tarafından gönderilen “özel temsilciler” gibi davrandılar. Özel araçların üzerinde illeri ve ilçeleri dolaşıp istedikleri mesajları verdiler. Hükümette şaşkın, olan biteni seyretti. Medya bu adamlara ulaşabilmek için birbirini ezdi. Sonra Katil Mehmet Ali Ağca çıktı hapisten. Aynı tablo. Yine davul zurnalar. Yine birbirini çiğneyen gazeteciler. Televizyoncular. Mehmet Ali Ağca’nın yıllardır sürdürdüğü oyunun son versiyonu sahneye konuldu... Yine “İsa”, “Mesih” havaları ve medyada bu komediyi yine aynı heyecanla duyuran manşetler, görüntüler...

Ülkemin medyası bu… Bir yazar olarak üzüldüm.. Gazetecilik- haber tamam, ama herkesin oyununa gelmek, her katilin peşinden sürüklenmek, işte bu gazetecilik değil. Bir büyük gazeteci Abdi İpekçi katlediliyor, ey haber diye koşanlar, sizlerde hiç mi etik diye bir şey yok mu? Bu katil karşısında medyanın bir başka duruşu olmalıydı.... Ağca’nın şovları, el hareketleri, peygamberlik iddiaları haber oluyorsa... Bir kahraman edasıyla elini, kolunu, yumruğunu havaya kaldırarak verdiği pozlar gazete ve televizyonlarda bütün heybetiyle yer alıyorsa, vay benim ülkeme, vay benim medyama.

Bu yazdıklarım, adaletsizliğe karşı, duyarsızlığa karşı acı ve çaresizlik içinde bir yazarın, bir insanın haykırışıdır..

Öyle yozlaştık ki, bu gidişle, Ağca’nın adı caddelere verilir, heykeli dikilirse benim halkım şaşırma... Ekonomi, işsizlik, aş –iş zor şeyler ama bilin ki toplumdaki bu bozukluk hepsinden kötü…

ozcanvural1933@hotmail.com