Bozcaada'da soluklanmak

İki cephedeki camlarda açık. Yaz esiyor içeri ılık, ılık.

Dışarıda baharı müjdeleyen çiçekler ve kuş sesleri var.

İnsan bir kez daha şanslı hissediyor kendini yaşadığı için.

Resimleri karıştırıyorum zaman, zaman.

En çokta Bozcaada’da olmayı düşlüyorum.

Sınır koymadan günlere sıkılana dek orada kalabilmeyi, muhteşem kumsalında saatlerce güneşle baş başa olabilmeyi düşlüyorum.

Zeytinliklerde dolaşmak, akşam adayı aydınlatan restoranların ışıklı yollarında yürümek.

O tarih barındıran şarap mahzenlerini gezmek, çarşısında atladığım bir detay olmadığından emine olana dek turlamak.

Pansiyon olarak verilen konakların, bir kaç katlı evlerin bahçelerinde kitap okumak.

Zemini bembeyaz, camları turkuaz boyalı pencerelere salınan sarmaşıkları koklamak.

Ortancaları izlemek uzun, uzun.

En sevdiğim müziği dinlemek sonra. Huzuru çağırmak yanıma.

İskelede Geyikli’den gelenleri izlemek.

Sürekli ada da yaşayanlara imrenmek.

Uzaklaşmak istiyorum bugün aslında.

Bildiği tüm doğruları, öğretilenleri ve devam ettirmek zorunda olduklarımı unutarak uzaklaşmak.

Kaçmak kalabalıktan, Bozcaada’da soluklanmak.