Bozkırın tezenesi; sazının emanetini aldı da gitti…

Neşet Ertaş’ın hastaneye yattığını duyduğum gün bir yazı yazmış ve endişeli olduğumu belirtmiştim. Ne yazık ki endişe etmekte haklı çıktım. Basında yazılanlar da çok ümit verici değildi. Ama yine de Allah'tan ümit kesilmez dedim ve iyi olması için dua ettim.

Bizi dinlemedi büyük usta; “Bu can yolcudur, gider” dedi ve Yüce Yaradan’ın çağrısına kulak verdi, sazının emanetini de alıp, yalan dünyadan çekti gitti. Bizleri de öksüz bıraktı...

Yolcu

Bir anadan dünyaya gelen yolcu

Görünce dünyayı gönül verdin mi

Kimi büyük kimi böcek kimi kurt

Merak edip hiç birini sordun mu

İnsan ölür ama uruhu ölmez

Bunca mahlûkat var hiç biri gülmez

Cehennem azabı zordur çekilmez

Azap çeken hayvanları gördün mü

İnsandan doğanlar insan olurlar

Hayvandan doğanlar hayvan olurlar

Hepisi de bu dünyaya gelirler

Ana haktır sen bu sırra erdin mi

Vade tekmil olup ömür dolmadan

Emanetçi emanetin almadan

Ömrünün bağının gülü solmadan

Varıp bir canana ikrar verdin mi

Garip bülbül gibi feryad ederiz

Cehalet elinde küs mü kederiz

Hep yolcuyuz böyle gelir gideriz

Dünya senin vatanın mı yurdun mu

Sazının emanetini babasından almıştı ama onun emanetini kim alacak bilinmez. Bildiğimiz bir tek şey var, o da bir Neşet Ertaş daha bu dünyaya gelmez… Bozkırın tezenesi sustu bir kez…

O, devlet sanatçısı unvanını kabul etmeyip, halkın sanatçısı olarak kalmayı tercih etti.

Hep de öyle kalacak; Halkın gönlünde, halkın sanatçısı olarak.

Neşet Ertaş’a Allah’tan rahmet, ailesine, tüm türkü dostlarına baş sağlığı diliyorum.

Tülay Hergünlü

25.09.2012

Çanakkale- Geyikli