Bu benim hikâyem

Hayatı zorlaştıran acaba bizler miyiz yoksa hayatın bir cilvesi midir? Kim istemez ki hayatının her anı dolu dolu yaşamak. Bu benim hayatım demiştim. Bir yaşında yürüyebilmek, konuşabilmek isterdim. Üç yaşında okuyup yazmak, dört yaşında okula gidip ilköğretimi 4 yılda bitirebilmek isterdim. 9 yaşında birçok yabancı dili konuşabilmek isterdim. 15 yaşında birçok işlerde kendime güvenimin sağlayıp kendi ayaklarımın üzerinde durmak isterdim. 21 yaşında Fatih’in İstanbul’u fethettiği gibi ben de birçok insanın gönlünü fethetmek isterdim. 23 yaşında üniversiteyi bitirip yurtdışında master yaptıktan sonra işimin başına geçmek isterdim.

Dünyanın en güzel kızıyla gönlümün sultanıyla evlenip aile hayatına karışmak isterdim. Bir kızım bir oğlum olmasını isterdim. Onlarla her an ilgilenmek onlarla olmak isterdim. En iyi baba ben olmak isterdim. İşimde en iyisi olmak isterdim. Bu hayalleri çoğaltmak mümkündür ama ne yazık ki suya yazı yazmak gibi olur. Bir taraftan yazarsın bir taraftan silinir. Hayatı dolu dolu yaşamak için hayatı akışına bırakmakla olur. Hayattaki bazı sıkıntılar hayatın bir cilvesi olup ilerideki hayat için bir zemin hazırlanmış olur. Öldük den sonraki en iyi eser mal değil, hayattaki yaptığın iyiliktir. Dünyanın ilk oluşundan bu yana malı ile hayatta kalmamıştır. Tarihe adı yazılanlar, ortaya bir sanat koyan insanların adıdır. Evet, hayatımızı keşke böyle olsa keşke şöyle olsa diyerek hayallerle süslemeyelim.