Bu da bana dair

Yaşadım, bazen eksik bazen fazla. Yalnız; doyamadım denize bakmalara. Bir köpeği sevmelere doyamadım. Güneşin batıp akşamın başladığı o dakikalarda, bir mucize bekler gibi heyecanla gök yüzüne bakmalara doyamadım.

Sustum. Sesini de sessizliğini alıp içime bir kaç satır yazdım ve sonra sustum. Görüp görebileceklerimi, duyup ya da hissedip sustum. Bazen içerlediklerimi anlattım soranlara, bazen yaşadıklarımı. Nihayetinde geri kalanlarla sustum. 

Akıl verenlerim oldu, hayret edenlerim de. Tanılar konuldu, tanımlamalar yapıldı ama hissettiklerimle ben durdum. Durdum ama, gidecek yol bırakmadığından ya da kapılarını yüzüme kapadığından değil. Gördüklerimden, dahası anladıklarımdan sonra bir şey yapmak içime sinmediğinden. 

Ben hep ortadaydım. Çözülmeyi ummadan, çözecek biriyle olamayacaksam da hep ortadayım. Kah susmayı seçtim, kah konuşmayı. Ama hep paylaşmayı seçtim. Sana dair olanı seninle paylaşıp, iyi dileklerde bulunup hem sustum hem de durdum. 

Son gidişinden beri benim de kapım kapalı. İçerideyim ama ne bir adım sesim var, ne de ışık hüzmem. Sana dair son sesim ellerinde. Ne zamanki ruhunda; belki o zaman bir çıtırtı, belki o zaman bir ışık. 

02.05.16