Bu da bir maceradır !

Bu da bir maceradır ! Bu da bir maceradır… Kulağımda kalan ve hayata gülümseyerek bakmamı sağlayan sözler.

Geçen yıl ocak ayında bir hafta sonu anneannemlerde kalıyorum. Karşı komşusu ile bir eve misafirliğe gidecektik. Yani olay şu onlar oturacak ben ise sıkılacağım. Yola çıktığımız zaman oraya herhangi bir toplu taşıma aracının gitmediğini öğrendim, hava baya bir kötü yağmur yağdı yağacak ve şemsiyesiz. Kulağımda Mp3’üm yolda yürüyordum, anneannem ve komşusu önde ben arkada onları izliyordum. Birden bir yağmur bastırdı, şemsiye almadıkları akıllarına geldi ve ben kendi kendime söylenmeye başladım. Evet suç bende idi. Yanımızda şemsiye olmadığını biliyordum ama söylemek yerine direk evden ayrılmayı seçmiştim.

Yağmurun altında yürüyorduk hatta yürümüyor koşuyorduk. Anneannem koşarken gerçekten de çok komikti hala gözümün önünde. Koşarken önümüzü tam göremediğimiz için hepimiz birden bir su çukurunun içene dalmış bulmuştuk kendimizi, sinirlerim gerilmişti. Komşu teyze ve ben sinirli gözüküyorduk ancak anneannem oldukça sakindi. Tek dediği şey

“Bu da bir maceradır…!”

Ne zaman hayata karamsar bir şekilde baksam bir şeyleri yanlış yaptığımı –yapmamam gerektiği ama benim yaptığım- ne olursa bu sözler kafamda yankılanır ve hayata küçükte olsa bir tebessüm etmemi sağlar.

Yanağımda gözyaşlarım yerine dudaklarımdaki gülücüklerim ile, bu sözleri sonsuza dek unutmayacağım.