Bu da geçer....

O ağlayınca bende ağladım. Sanki ben yıkılmışçasına yüreğim param parça oldu. Elim kolum bağlı , sanki tüm duvarlar benim üstüme yıkılmıştı.

Gözlerinden düşen her damla yaş beni daha yaktı , acıttı içimi. Şimdi avuçlarının içinde param parça olmuş tüm hayalleri ….

Hınca hınç nefret doluydu yüreği, ağlamaktan kan çanağı olmuş gözleri ben bunu hak etmedim diyordu sadece. Yüzünün rengi solmuş ayakta durmakta zorluk çekiyordu.

Güçlükle konuşabiliyordu, yıkılan onurunu anlattıkça ağlıyor hıçkırıklara boğuluyordu. Doğruldum oturduğum yerden göz yaşlarını sildim. Ağlamak sana hiç yakışmıyor, senin en büyük intikamın senin yıkılacağını zannettiği anda onca olanlara rağmen karşısında dimdik durmandır dedim. Halbuki ben bile bunu söylerken içim sızlıyorduki o buna nasıl dayanabilsin. Sarıldı sıkıca bana kendimi ağlamamak için ne kadarda sıksam gözlerim doluyor bende ağlıyordum. Elim kolum bağlı çaresizce ağlayışını seyrettim. O gece ağladıkça içim daha, da burkuldu.

Kolay değildi onun için biliyorum, bir anda yaşanan her şeyi hiç yaşanmamışçasına unutmak. En kolayı sevmekti bence en zor olanı unutmak. Tek çare artık unutmak. Zamanla tüketecek onu içinde günler günleri kovalayacak bir ay olacak, sonra aylar ayları tam bir sene, ne kalır ki geriye koca bir boşluktan başka...

Hiç bir acı kalıcı değildir bu dünyada, hangi acı geçmedi ki .