Bu dünyadan bir Rachel Cornie geçti...

Bazı insanlar vardır, hayat hikayelerini okursun, çok fakirdir çok zengin olup istediklerini başarmışlardır falan. Unutursun... Ama bazı insanlar vardır ki onlar insanlıktan melekliğe geçmişlerdir, hikayesini okuduğunuz anda boğazınıza bir yumru takılır. Yıllar geçse de o yumru, başka yumruların yanında hala orda takılıdır.
 

"Başkalarının masumiyet hakkını savunmak için kendi konforlu hayatından kalkarak binlerce kilometre öteye, Filistin’e gelerek, evi başlarına yıkılan köylülerin önünde kendi vücudunu siper etmeye kalkışan, orada insanlığın ölmediğini haykıran bir genç kızdı Rachel Corrie. 23 yaşındaydı."

 Leyla İpekçi'nin bir köşe yazısında yukardaki satırlar ile tanıdığım, İsrail buldozeriyle ezilen... Güzel kelebek Rachel; hiç görmediğim, eline dokunamadığım, sohbet etmediğim, bir insanı özleme sebebimsin melek yüzlü...
 
Ernesto Che Guevara'nın
"Gerçek insan, başkasının yanağına vurulan tokadı hissedebilen insandır..." Sözünü hakeden dünyanın vicdanı...

İsrail'in attığı her bombada, her filistinli çocuğun ölümünde, her mazlumun ezilişinde yer altında ağlayandır...
 

Asla ölü degildir...
Ölü olanlar haberlerde israilin saldırılarını gorunce kanali degistirip KÖRLEMESİNE BİR YAŞAMI TERCİH edip, onun adını bile bilmeyenlerdir...

"Rachel Corrie'yi"  unutmayın!