Bu formayla gözyaşı dökebilmek

Profesyonellik gereği; bir takımın renkleri altında futbol oynamak farklı birşey, o takımın renkleriyle üzülüp sevinmek farklı. İkinci olgu genelde biz taraftarlarda görülür. Takımımızın her kulvarda başarılı olması için gönülden duacısıyızdır. Mağlubiyetlerde kahrolur, galibiyetlerde sevinçten ağladığımız olur. Ve bu duygu yoğunluğunu oyuncumuzun yüz ifadesinde yaşamak isteriz. Bu konuda haklılığımızı da hiç kimse inkar edemez.

Eğer ki, bir insanın azmini, samimiyetini ve hatta yüreğini yansıtıyorsa yüz ifadesi, bizler de rahatlıkla ayırdedebiliriz, kimin samimi olup olmadığını. Kimin bu forma için yüreğiyle mücadele edip etmediğini. En kötü anlarda bu tür adamlar çıkıp oyunu ateşleyip gidişata yön verecektir. Bu adamlar sayesinde takım ruhu diye bir olgu oluşacaktır. Biz bunu kaybetmeye başladık.

Şöyle bir düşünsek; bir oyuncumuz gol attığında nasıl tüylerimiz diken diken olur. Açıkçası bunu her oyuncumuzda yaşayamaz olduk. Nerede o Appiah'ın önce elini kulağına götürüp, sonra sağ eliyle göğsünün üstüne vuruşu, Tuncay'ın sus işareti, Aziz Pier'in koşuşu, Deivid'in yumruklarını sıkıp bağırışı vs. Biz bu insanları kaybettikçe takım olma ruhunu da kaybediyoruz.

Son günlerde sahada izlediğimiz bazı oyuncular, 90 dakikalık mesailerini doldurup evlerine gidiyorlar. Sahada da birbirlerinden öyle habersizler ki, çoğu yanındakinden kopuk kendince bir oyun sergileme çabasında. Biz artık Güiza gibi bir oyuncunun "çilekeş" yüz ifadesinde hayata kahrediyoruz. Ve zamanında o kaliteli kadroda kendine yer bulamayan Selçuk, Deniz gibi vasat oyunculardan medet umuyoruz. Dolayısıyla, her maç ortalama 50-60 top kaybı ile takım oyunu oynadığımızı zannediyoruz.

Sözü fazla uzatmayalım. Deivid gidiyor Güiza kalıyormuş ve Fenerbahçe yönetimi yeniden golcü arayışına girecekmiş. Güiza'nın ve Deivid'in oynadığı maçlara ve attığı gollere bakalım. Ancak Deivid'in takımda hiçbir zaman forvet hattında oynamadığını da gözardı etmeyelim. Bir de yüreğini görelim yüzdeki tüm yansımalarıyla. Sonra da futbolumuzun nasıl kısırlaştırıldığına üzülüp duralım.