Bu istasyon

Sonbaharımın hüzünlü rüzgarı dokundu dallarıma 

Bu sabah renklerinin rüyasından uyandım 

Kendimi gördüm aynasında eskiyen sevinçlerimin 

Kırların baharına çiçeklerine dokunamadığımı 

Neden uzanıp yetişemediğimi anladım 

Geride kalmış inmek istediğim istasyon aslında 

Ben yaklaştıkça uzaklaşan gülleri yokmuş 

Gördüğüm hülya belki de bir serapmış 

Mahallemin bülbülleri değilmiş dinlediğim 

Ağlaşırken uyuyup kaldığım kucakta 

Sıcaklığına sığınıp yaslandığım muhabbette 

Dolaşıp düştüğümüz dikenleri görünce 

Daha başından bozulmuş büyüsü aşkın 

Dönüp gitmeliyim geride kalsın ne varsa mutluluktan 

Son kalan vefakar odamın penceresinde gözlerim 

Duvarında asılı dursun eskiyen hikayem 

Hiç bulamadığım aradıklarım dışarıda kalsın 

Nasılsa büyüyüp çiçeklenir mahallemin bahçeleri 

Şenlenir hayatlar ben dokunamasam görmesem de 

Gelip geçsin yolcular kuşlar konsun 

Benden sonrada yağmurlar karlar baharlar olsun 

Yokuşu görüp kaçışan yürekler beklemesin 

Bu istasyonda ancak fedakar vefakar sevdalılar iner. 

Ra-Nisan2011