Bu kadar ölüm yetmez!

Yetmez bu kadar ölüm; daha çok ölmeliyiz dağ başlarında, sokak aralarında. Çarpışa çarpışa, vurula kırıla… İncitmeliyiz birbirimizi bağıra bağıra. Kim durdurabilir ki bizi bunca yıllık “pompacı” hegemonyasında.
Salyalarımız olmalı ağzımızda, çılgınca küfrederken. Kimse frene basmasın; bırakın kamyon son hızla, ölüme doğru, uçurumun birine aksın. Irksal çeşitlemelerimiz olsun fazlaca ve biz bozuk efsanelerin ve binyıllık abartıların ninnisiyle uyuyalım mışıl mışıl.
Aman “yeter!” demeyin, ses etmeyin. Alan yükünü alsın, acı bize kalsın. Bizimle iki dakika ağlanıp sonra kanımız pazarlansın, beyler palazlansın. Sallayıp durun elinize ne geçerse; duygularınız şiddetle kabarsın. Ruhu olmayan topraklara canlar armağan kalsın. Onları toprak doğurdu nasılsa, anaları boşuna ağlamasın. Toprağa gittiler, varsın böyle olsun, bilmem neler sağ olsun.
Bu kadar ölüm yetmez! Dağlar parçalansın, kuşlar nefessiz kalsın. Ağaçların işi ne ki Dünya’da? Kesin gerekirse; adamın biri ev yapsın, bir diğerine satsın ya da kupkuru, bomboş, zararsız yerler olsun. Yazık, ayıp, günah, yanlış bilmeyin. Size ne derlerse, ne ezberletirse onu eyleyin. Cıvıltıları para etmez kuşların; paraya değen kurşunları dinleyin, para eden bombaları yeğleyin.
Azdır bu kadar ölüm az! Komşuluk etmeyin, kız vermeyin; yüz yüze gelmeyin, ahbaplık etmeyin. Vurmak için birbirinizi daha çok sebep üretin. Yanım acıyor diyin, kanım hızlandı diyin… Öldürmenin tüm yollarını tek tek deneyin. Renkleriniz ters düşsün, biri diğerine yan gülsün. Çamurdan sebeplerle kırmızı sıvılar dökülsün.
Bir ölümün ardından sakın pes etmeyin. O sloganlarınızdır sizi diri tutacak olan. Çok kalabalık olun ve çok güçlü bağırın. Sizi korkmuş bilmesin kimse. Anlasınlar ki siz ölmeye hazırsınız her koşulda. Daha çok kinlenin, daha çok öfkelenin. Kininizin tapusuyla geçmişe selam edin.
Bakın ne çok ölmüşler, öldürmüşler geçmişte. Çözüm olmuş her cenk insanlığa, Dünya’ya. Cenklerle ulaşmış insan bilime aydınlığa. Tüm kafa kopartanlar birer alimmiş oysa. Onlarla ilerlemişiz teknolojik hayata. Ne çok şiir yazmışız “kahramanlara”. Edebiyat, savaşların güzelliğinden çıkmış, yayılmış, yazılmış kitaplara.
Tutmayın kendinizi; çokça ölün, bolca öldürün paşam. Sırtınıza dokunan şefkatli eller var. Sizi ihya edecekler kokuşmuş, tarihsel safsatalarla. Kahvede göğsünüz kabarır belki ya da sokaktan daha heybetli geçersiniz. Dinlediğiniz marşların nağmelerinde titremeye devam edersiniz. Dağlarınıza güneş vuracak her halükarda ve kar yine yağacak kana bezenmiş toprağa.
Bolca ölün, öldürün. Hem sönün fark etmeden hem de söndürün. Çok ömrünüz var zaten. Tasa etmeyin; bir tanesini de “lüzumlu gerçeklerin” rantiyecileriyle bölüşün.