Bu kış şeriat gelecek

İzmir’in, soğuk ve yağmurlu kış gecelerinde perdeyi usulca aralayarak sokağı gözlerdim. Hani yani gelirlerse eğer, ilk ben göreyim diye gözümü ayırmazdım sokaktan. Solgun ışıklı lambaların aydınlattığı linyit kokulu ıslak sokaklar pek ıssız olurlardı nedense.

Önce ayak sesleri duyulur herhalde, diye düşünürdüm… Parlak siyah çizmeler… Başlarında kasketleri ve sırtlarında parkalarıyla gelirlerdi sanırım. Ellerinde de silahları tabii… Hepimizi kıtır kıtır kesmek ve takır takır vurmak için.

Feleğin çemberinden geçmiş ve yaşı doksana gelmiş eski bir siyasinin tüylerimi diken diken eden o demeci sadece beni değil, evdekileri de telaşlandırırdı:

“Bu kış komünizm gelecek!”

Aslında bana göre hava hoştu! Kömürlükte saklanacağım yer çoktan hazırdı ama ben en çok evdekiler adına korkardım. Akşam haberlerini endişeyle dinleyip kafalarını “cık cık” ederek sağa sola sallıyorlardı ama kendilerine saklanacak bir yer ayarlamak akıllarına bile gelmiyordu

Anlatıyordu işte herkes…

Onlarda “Allah, kitap, Peygamber” yoktu…

“Irz, namus, haysiyet” yoktu…

Evlerine geldiklerinde eğer kapı girişinde bir “kasket” asılıysa, “Hımm! Bizim hanımın misafiri var demek, rahatsız etmeyeyim” diyorlardı.

Akşam haberlerinde saatlerce sürüyordu bilmem kaç numaralı sıkıyönetim bildirileri…

“Milletin, ülkesi ve devletiyle olan bölünmez bütünlüğü”…

“Her zaman olduğu gibi bugün de”…

“Kökü dışarıda sapık ideolojiler”…

“ İç ve dış mihraklar”…

Ben kendimce önlemler alıyordum… Sadece kömürlükte değil, tavan arasında da saklanabilecek bir yerim vardı.

Devlet de boş durmuyordu tabii… Mantar gibi bitiyordu “İmam Hatip Okulları”… Allahsız kızıllara karşı imanlı gençler yetiştirmek için. “Yeşil kuşak” teorisi yani.

“Ayağımızdaki dona kadar Amerika’dan alıyoruz” diyen cumhurbaşkanlarımız…

“Amerika’nın kucağına oturmayalım da Rusya’nın mı kucağına oturalım” diyen aydınlarımız…

“Bu kış komünizm gelecek” diye kehanette bulunan siyasilerimiz vardı.

Devir değişti tabii… Vakti zamanında oluşturmaya çalışılan o “yeşil kuşaktan” günümüzün idarecileri çıktı. İstanbul dukalığı yerini (seksen yıllık gecikmeyle) Anadolu’ya bıraktı. İktidarda onlar var şimdi ve pek kulak asmıyorlar “höthötlere” ve “abudik gubidik” korkutucu demeçlere. Su akıyor ve yolunu buluyor.

Evet! Oylar bir paket makarnaya ve yarım ton kömüre veriliyordu ama işin doğrusu da buydu tabii…

Makarna doyurur aç mideleri…

Kömür de ısıtır işte soğuktan donmuş elleri…

İlkeler ve değiştirilmesi teklif bile edilemeyen kanun maddeleri pek işlerine yaramıyordu halk yığınlarının.

Kitlelerdeki koşullanmalarla yeni hipnozlar oluşturmak ve yeni korkularla toplum mühendisliğine soyunmak…

Pek geçerli bir yöntem değil galiba…

Ne dersiniz?

Bu kış şeriat gelir mi?