Bu mu kardeşlik?

“Seçme” bayramlar

Uzun zamandır içimi sızlatan bir bayram burukluğu var. Bu bayram o burukluğu yine yaşadım. “Müslümanlar kardeştir”, her Müslüman bilir bunu; ama bu nasıl bir kardeşlik ise bayram günü, bazıları bayram namazını kıldığında camiden kaçarcasına uzaklaşıyor. Geriye kalan ise onca kalabalığın içerisinde ille de bir tanıdık yüz arıyor bayramını kutlamak için. Seçiyor birer birer kardeş dediğimiz insanları. Oysa aynı dine mensubuz, aynı camide namaz kıldık ve aynı imamın ardındaydık; ama dışarı çıkınca bu hemen değişti. Bu ne büyük bir gaflet, ne büyük bir yabanilik!

80’li yıllardaydı. Sakarya’nın Karasu ilçesinin Manavpınar köyünde bir bayram namazında bulundum. Gerçek bayramı orada gördüm, orada yaşadım. Kendi memleketimden uzak olduğum halde gerçek memleketimin aslında neresi olabileceğini anladım. Bayram namazından çıkan herkes caminin kapısında sıraya giriyordu. Orada, sırayla yaşlı-genç ayakta bekliyordu. Ayakta duramayan sandalyeye oturtuluyordu. Her camiden çıkan sıradakilerle bayramlaşıp sıranın sonunda o da sıraya giriyordu. Ne kadar güzeldi! İşte gerçek bayram buydu. Orada halen bu bayram devam ediyor.

Gelin görün ki, ülkemizin diğer yerlerinde böyle daha var mıdır bilmiyorum ama benim gördüğüm kadarıyla, bizler seçme bayram yapıyoruz; insanları seçerek bayramlaşıyoruz.

Aslında olması gereken, ya cami çıkışında böyle bir bayramlaşma ya da camide imamdan başlayarak her saftakiyle bayramlaşarak çıkmaktır.

İnşallah böyle bayramlar da olur diyorum. Eğer Müslümanlar kardeş ise bu kardeşliği orada hemen göstermeliler. Bu, cami görevlisi olan imamların da gözüne ilişmemiş ki vaazda bu konudan bahsetmiyor ve bunu teşvik etmiyorlar. İmamların toplumdaki nüfuzu düşünüldüğünde bu konudaki ilk işin onlara düştüğü çok açık.

Gerçek ve samimi bayramlar diliyorum.