Bu okula ne Lenin ne de Stalin hiçbiri giremez!

Yıl 1976, çok ciddi, yüzü gülmeyen, ağırbaşlı ve tam bir büro adamı olarak tanımlanan bir okul müdürümüz var, G.T. 

Toplum sağcılar ve solcular olarak iki gruba ayrılmış durumda. Ben solu eziyorum diyerek sol ayakkabısının arkasına basarak giyen sivri zekalılar olduğu gibi kardeşiyle, babasıyla aynı sofraya oturmayanlara rastlamak olası. Kahvehaneleri, camileri bile ayrılmış olan yerler var. 

Ancak solcu ya da sağcı, gençler politikaya, ülke ve dünya sorunlarına karşı duyarlı, ilgili. Bilgi eksikliği duyanlar öğrenmeye karşı istekli. Okuyan yazan bir gençlik var. 

Okulda zaman zaman üst baş araması yapılıyor. Bazen de yatakhanedeki dolapların açık bırakılması isteniyor ve öğrenciler derste iken arama yapılıyor. Arananlar sigara, kesici ve delici aletler ile o gün tehlikeli görülen ve yasaklanmış olan gazete, dergi ve kitaplardır. 

Bir gün, bayrak töreni sonrası, okul müdürümüz kürsüye çıktı. Elinde, içi kitap dolu olan, bez bir çanta vardı. Yatakhanede bulunan tuvaletlerden birine bırakılmış olduğunu ve içinde Lenin’in Stalin’in kitaplarının olduğunu söyledi. Bu çantanın kime ait olduğunu ve kim tarafından bırakıldığını sordu. Öfkeliydi. Kimseden çıt çıkmıyordu. 

- Bu okula ne Lenin ne de Stalin giremez. Ben onların anasını ……….! 

Dedi, dedi ama kıpkırmızı olmuştu. Sadece ön sıradakilerin işitebileceği bir ses tonuyla “Özür dilerim arkadaşlar” diyebilmişti. Hızlı adımlarla okula doğru yürüdü ve odasına kapandı. Ağzından öfke ile çıkan kötü sözün mahcubiyetini yaşıyordu.