Bu oyun başka bir oyun

Senaryosu içte ve dışta bir takım işbirlikçilerle yazılmış olan bir oyun.
Birinci aşama terörün tırmandırılması.
İkinci aşama bizi birbirimize düşürmek.
Birinci aşama hedefine ulaştı ve geçti bile.İkinci aşama ise sahneye koyuldu, oyun başladı. Şimdi oyunu sahneye koyanlar, sahnenin her yerinden ortaya çıkıyorlar. Konuşuyorlar ve yazıyorlar.
Kırmızı beyaz renklerin altında hiçbir çağrıya gerek kalmadan birleşen insanlarımıza yöneldi şimdi oklar. Bazı köşe yazarları teröre karşı sesini yükselten insanlara hiç utanmadan hiç sıkılmadan yağmacı, dayakçı, kundakçı gibi sözlerle sataşıyorlar. Ve diyor ki bunlardan bazıları: “Çözümsüzlük toplum içindeki gerginliği artırabilir. Bu arada terör örgütlerinin bazı eylemlere girişmesi tansiyonu yükseltebilir. Zaten gergin olan kitleler daha da heyecana ve öfkeye kapılabilirler.” Bu tümcelerden ne anlıyoruz? Tersinden okursak bu tümceleri terörü körükleyen iç ve dış işbirlikçiler değil de evlatlarını teröre kurban verenlermiş gibi. Böylesine bir aymazlık böylesine bir iftira insanı gerçekten dehşete düşürüyor. Devam ediyorlar neymiş “ şiddet ve karmaşadan demokratik siyasi sistem zarar görürmüş.”
Bizim canlarımız, gözlerimizin nuru evlatlarımız teröre kurban edilirken tıss yok. Bir de uyarıyor: “Yükselen sokak şiddetinin nerede duracağını kimse hesaplayamaz... Aman dikkat!!!”
Senaryonun birer parçası olanlar sırça köşklerinden canı yananları uyarıyorlar. Sevsinler seni ve uyarılarını...
Ben de soruyorum kendisine: “Bu kavgayı kim başlattı? Sen nerede yaşıyordun bu amansız terör başladığında? Kimlerle birliktesin?” Soruları çoğaltabiliriz.
İçimiz yanıyor. Çocuklarımız; bir fiske dahi vurmaya kıyamadığımız çocuklarımız, canlarımız, yemeyip yedirdiğimiz, gözlerine bakmaya kıyamadığımız canımız giden yok olan...
Senaryonun bir parçası olanlar: “Siz acıyı bilir misiniz? Siz yürek yangısı nedir bilir misiniz? Siz sofranızdan eksilen bir kişinin eksikliğini yaşadınız mı? Siz nesiniz Allahaşkına?”
Siz “ ben dedimcilerdensiniz?”
Siz “terörü lanetleyeceğinize, siz ölenin ardından konuşanlardansınız?”
Siz susunuz artık!
Şehitlerimiz konuşuyor seslerine kulak verin.
“Değer mi bizim canlarımızı almaya? Yarın kuklası olduklarınız sizin canlarınızı da alacak. Asırlardır kardeşçe yaşadığımız, şarkılar söylediğimiz, kucak kucağa yattığımız bu toprakları kirletmeyelim. Benim canımın, benim kanımın üzerine kurulan dünya size hiçbir ayrıcalık sağlamaz.
Bugün ben yarın sen. Kulak ver; Nazi Almanya'sında yaşamış olan papaz Martin Niemöller'in günlüğündeki sözlere, ; “Önce sosyalistleri topladılar, sesimi çıkarmadım; çünkü ben sosyalist değildim. Sonra sendikacıları topladılar, sesimi çıkarmadım;çünkü sendikacı değildim. Sonra yahudileri topladılar, sesimi çıkarmadım;çünkü yahudi değildim. Sonra beni almaya geldiler; benim için sesini çıkaracak kimse kalmamıştı.”

Boğaziçi Üniversitesi'ni bitirmiş. Bugün bile gözümün önünde. T.B.M.M nin girişinde merdiven basamaklarına dayanmış, gözleri hüzne bakıyordu. Gencecikti yaşadıklarının acısı yüzünde, gözlerinde vücudunun her bir noktasında...
Askerliğini yedek subay olarak güneydoğudaki bir sınır karakolunda yapmış. Aktütün diyorlarmış adına. Gözleri acıya takılı kalmış; “Kollarımda öldü askerlerim. Komutanım, hakını helal et diyerek. Benim onlarda nasıl hakkım olabilirdi? Onların bende hakkı var. Onlar öldüler ben yaşıyorum. Ben nasıl unuturum bütün bunları.”

Aradan 15 yıl geçti. Nerededir, ne iş yapar şimdilerde? İnanıyorum ki o yanında , kollarında ölen vatan çocukalrını asla unutmamıştır. Bizim gibi...
Kardeşi kardeşe kırdıran insan olmanın erdemini taşımayanların oyunlarını bozmak gerek...
Ama nasıl?
Rahat koltularında oturmadan seyirci olanlar gelin bu oyunu birlikte bozalım...
Ama nasıl?
Haydi hep birlikte düşünelim, ufkun ötesine bakarak...
Ama nasıl?