Bu sabah gazete okuyamadım...

İki gündür bir yazı yazmaya çalışıyordum... Ama sabah "gazete okuyamayınca" bu gün bir başka konuda yazmak istedim.

Evet bu sabah gazete okuyamadım.

Bütün gazeteler önümde duruyordu, hepsini okumak istedim. Ama hiçbirini okuyamadım.

Hangi birinci sayfaya baksam , gördüklerim birer gözyaşı olup gözlerimi o kadar doldurdular ki... Gözlerim buğulandı... Bir kaç damla yaş istem dışı sayfaların üzerine düştü... Okuyamadım.

Ankara da, Manisa' da, İstanbul'da cenazeler vardı dün...

Ankara'da, Manisa'da, İstanbul'da gözü yaşlı anneler, babalar, kardeşler vardı...
Hayat arkadaşını, yoldaşını son kez uğurlayan içi buruk, gönlü yanık ama başı dik eşler vardı...

Babalarıyla son kez vedalaşan...

Vedalaşmayı bilemeyecek kadar küçük olan... Çocuklar vardı.

Ankara'da, Manisa'da, İstanbul'da acı vardı dün...

Evlat acısı... Eş acısı... Baba acısı.

Şu an yazarken bile boğazıma düğümler dolduran, burnumun direğini sızlatan o acılara o yürekler nasıl dayanacak bilemiyorum.

Dün şehitler vardı albayraklara sarılı tabutlarda...

Önceki gün de vardı...

Bu gün de var...

Korkarım yarın da olacak.

Irkçı yobazlar, emperyalistler, işbirlikçiler, hainler...

El ele verdiler her gün fidanlarımıza koparıyorlar, kırıyorlar.

Ve...

Dünyaya örnek olmuş bir bağımsızlık savaşı kazanan bu ulus, bir avuç terörist ve onların hamisi peşmerge bozuntularıyla, ağabeyleri AB ve büyük ağabeyleri ABD nin karşısında isyanını dile getiriyor.

Gözlerimiz, kulaklarımız Ankara'da...

Bir ses, bir nefes, bir bir duruş ümidiyle.

Ve bir türkü çınlıyor kulaklarımda, Ruhi Su'nun sesinden.

"Ankara'nın taşına bak
Gözlerimin yaşına bak"

Bu gün gazete okuyamadım...

Dün cenazeler vardı Ankara'da, Manisa'da, İstanbul'da..

Peki bu gün nerede?

Yarın?

"Uyan uyan Gazi Kemal
Şu feleğin işine bak."