Bu savaş ne zaman biter?

“Açılım denildi, barış süreci denildi, demokratikleşme denildi.” Heyetler oluşturuldu, görüşmeler başladı. Kanunlarımıza göre en ağır cezaya çarptırılan ve bir ada da cezasını çeken örgüt lideri bile görüşmelere dâhil edildi.

Cezasını çektiği yerden mesajlar vermeye, fotoğraflar göndermeye başladı. O konuştukça bir kısım siyasetçilerimiz ve gazetecilerimiz heyecanlarından yerlerinde duramıyorlar örgüt liderine methiyeler diziyorlardı.

O artık bir “barış güverciniydi” Artık “barış” kaçınılmazdı. Sonuç bildirgeleri açıklandıkça heyecan daha çok artıyordu. Çünkü kanlı örgüt silah bırakacaktı. Böylece 40 yıla yaklaşan kanlı süreç sona erecek bölge halkının ve vatandaşlarımızın yüzü gülecekti.

Bu gelişmeler olurken örgütün yazarları ve akil adamları kendi sitelerinde, gazetelerinde bu işin kolay olmayacağını yazıyorlardı.

Ama siyasi iktidara ve iktidara yakın basına göre bu iş bitmişti.

Örgüt her an “silah” bırakabilirdi.

Oysaki savaş karşı tarafın zihninde bitmemişti.

Silahı bıraktıkları an yok olacaklarını sanıyor ve buna kendilerini ve sempatizanlarını inandırıyorlardı. Silah bırakmak bir yana daha da silahlanıyorlardı.

Daha önceki bir yazımda da belirttiğim silah bırakma samimiyetsizliğini “Kürdistanpost”adlı bir haber sitesinde bir köşe yazısında okuyup sizlerle paylaşmıştım.  

Yazının başlığı “Silahları bırakın diyorlar”(Kısaltarak)

“Ermenilerin önce silahlarını topladılar, Sonra tamamını bu topraklarda çürüttüler. Rumların önce silahlarını aldılar. Sonra "bu toprakları terk edin" dediler.

………………………………………………………………………

Dersim’de önce silahlarını topladılar. Sonra kitle kitle tasfiye etmeye koyuldular. Önce Erkekleri kandırdılar ve silahlarını aldılar. Sonra tamamını zincirleyip, kuytu bir vadiye çektiler. DIRRRR…  

…………………………………………………………………………..

Şimdi o kafa tutanların da ellerinden silahlarını almak istiyorlar. Akil insanlar, akıllanmış satılmışlar ve her cins oyuncularla, hizmet ettirmeyi ve Kürt’ün yanı başındaki dirilişini söndürmeye çalışıyorlar.

………………………………………………………………………..

Ancak yine Kürtler, tarih ve haklılıklarından aldıkları güçle direndiler. Dün Kürt dirilişini katliamlarla bastıranlar, bugün farklı bir hamlenin içinde görünüp, aynı tarzı deniyorlar.

 …………………………………………………………………..

Bir yandan da  "Silahlarınızı bırakın ve çekilin" diyorlar!

İnan ki yaşananlardan ders alanlar kanmaz.

Almayanlar direniş ve emeklerine sırt döner.

Tarih yaratıcı ve üreticidir deyip yol alıyoruz.

Sonumuz hayırlıdır! Umudundayım!

Umarım bunca olandan sonra

Umutlarımız kırılmaz! (Kurdistan Post)”

İşte durum bu.

Yazımın başlığında sormuştum “Bu savaş ne zaman biter” diye.

Bana göre bu gidişle bitmez.

Neden mi?

Çünkü hiçbir demokratikleşme meselesi, hiçbir terör sorunu, elinde silahı olanın, silahını bırakmadığı sürece çözülemez.

Çünkü silah, örgüte özgüven ve güç kaynağı sağlamaktadır.

Terörün etkin olduğu bölgede, baskıyla oluşturulmuş hareket alanı sağlamakta ve istediği her türlü desteği elde edebilmektedir.

Gözden kaçan şudur ki, devlet ile terör örgütü iki eşit güç olarak tartışmaya açılamaz, tartışma konusu dahi yapılamaz.

Aslında devlet “Kürt sorununun” nedenlerini çok iyi bilmektedir. Ülkemiz de demokrasi kültürü yerleştikçe demokratik haklar ülke vatandaşlarına verilmiştir.

Bakınız, bundan 20 sene önce PKK Kürtler adına ne istemişse devlet bugün daha fazlasını vermiş durumdadır

Buna rağmen terörde en ufak bir azalma oldu mu?

Demek ki bu mesele silaha ve cinayete dayalı bir iktidar mücadelesinden ve etnik-ırkçı bir ayrılıkçılıktan başka bir şey değil.

Verdikçe daha fazlasını isteyen birisini doyuramazsınız.

İstediğiniz kadar açılım yapın, istediğiniz kadar Kürtlere kolektif haklar verin PKK silah bırakmadıkça veya bıraktırılmadıkça bu sorun çözüme ulaşmayacaktır.

Örgütün silah bırakmayacağını biliyoruz çünkü gücünün ve iktidarının kaynağı silahtır, terördür, şiddettir.

Bundan dolayı da bu kanlı örgüt kolay kolay silah bırakmaz.

Yeni bir yazıda buluşmak dileği ile…