Bu yüzden belki...

Bahara uyandım bu sabah; bildiğiniz Bahara. Belki de bilmediğiniz bahardır, kim bilir?

"İzmir kadını; gezmeyi sever. Fuarda ''çocuk''tur, Kordon'da ''kokoş". Zariftir; çekirdek demez, çiğdem der, mısır diyen satıcıya "darı o" diye efelenir. Temizlik kloraktır. Sabahları kahvaltısında bazen boyoz, bazen de gevrek yer. Sinemaya tek gitmez. Kumruyu bir cins kuş sananlara, her kuşun etinin yenmeyeceğini çok güzel öğretir.Canı isterse her şeye bir kulp takabilir. Benjamin Button gibidir yaşlandıkça gençleşir. Yediği balıktan, tuttuğu takımdan, sevdiği adamdan asla vazgeçmez. İçince sapıtmaz, eğlenmeyi, gülmeyi bilir... Denizi görmezse yapamaz. Geliyorum dedi mi gelir, gidiyorum dedi mi gider! Nereye giderse gitsin İzmir'i över ve elbet bir gün yine İzmir'e döner....” diyordu Bahar bana, ben de ona diyorum ki:

“Seni seviyorum ve sevgiyle kucaklıyorum”

Hep yüreğinin peşi sıra gidecek değil ya insan bu kez gri hücrelerimin peşi sıra gitmiştim, yani gelmiştim aydınlık şehrime. Ve yaşadıkça anladım ki benim şehrimdir’... Tıpkı bu bahar esintisinin fısıldadıklarını; denizi görmezse yapamazını,  efelenişini, ille de “.. sevdiği adamdan asla vazgeçmez..” ini okuduktan sonra, bir kez daha anladım ki; benimdir.

Hani insanın yarısını aradığı gibi aramış ve bulmuş; tamam olmuştum. Bu yüzden belki yaşamama rağmen özleyişim onu. Bu yüzden belki, kıyısında dolanırken körfezinin, hani rüzgârların peşi sıra savrulan mavilerinden kaçamayıp değil de kaçmayıp ıslanışım. Ve ille de bu yüzden belki her gidişimin dönüşünde; yüreğimin yüreğime sığmayıp taşışları.

Bu yüzden belki..

Sevgiler, aydınlık şehrimden masmavilerle.