Bugün 26 Ocak, İnebolu’dayım.

Yıllardır, Ocak ayının son günlerinde Ankara’dan İnebolu’ya gelirim. Çoğunlukla karlıdır 26 Ocak günleri. Ankara da karlıdır Ocak ayının son günlerinde. Bu yıl da karlı Ankara’dan çıkıp, karlı yollardan geçip İnebolu’ya geldiğimde kar yağıyordu. Yağan kar tutmasa da, beyazlamasa da yerler, tepelere baktığımda bembeyazdı bu sabah.

İnebolu’da dolaştım öğle güneşinde. Bahçede tavuklar, horozlar soğuk gölgeden kaçmışlardı. Güvercinler sıra sıra dizilmişlerdi çayın kenarındaki demir parmaklıklara. Korkutmadan fotoğraflarını çekmek için uzaklarında dolaştım. Yaklaştığımda gördüm ki umurlarında bile değilim. Onlar insanlardan korkmamayı öğrenmişler. Martıların kimisi denizde dalgalarla savaşırken çoğu çayın durgun sularının tercih etmişlerdi.

Denizin dalgalarının sesi kulaklarımda, kendileri güzel sesleri kötü su kuşlarının seslerinin düşüncelerimi böldüğü anlarda, köprünün ayaklarının sudaki yansımalarının arasında kuşları yakalamaya çalışıyordum.

Uzaklarda beyaz bulutların kımıldamadan durduğu ve yakınlarda masmavi görünen gökyüzünde, güneş, ışığını cömertçe sunarken ısısını bir o kadar cimrice gönderiyordu.

Kıyıların darmadağın durumunu Karadeniz’in dalgalarının aylardır ne kadar çok çalıştıklarının ipuçlarıydı..

Sabah olup uyandığımda, düşüp yollara, köye gideceğim. Yukarılara doğru çıkıp köye yaklaştığımda oraların karlı olacağını biliyorum.

Her Ocak ayının sonunda olduğu gibi bu yılda İnebolu’dayım. Ankara’da kalsam bugünlerde, bilirim sığamayacağımı Ankara’ya.

26 Ocak günleri hüzünlüdür burası... Her yıl yaşamın sürdüğünün kanıtları çoğalır her attığım adımda. Süren yaşamın geçmişten birşeyleri asla silinmeyeceğinin kanıtları da vardır her attığım adımda ve çok da boğaza düğümlenenlerde.

İnebolu, 26 Ocak 2008