Bugün benim doğum günüm...

Zaman hızla akıp gidiyor avuçlarımın arasından, insan her yeni yaşta başka kokular alıyor hayattan. Doğa içinde sakladığı gizemi sansürsüzce sunuyor insana. Önceleri büyümek için olan heves endişeye dönüşüyor ve sonra bir parça huzursuzluğa. Ne kadar kendini kandırırsan da aynaya baktığında ilk gördüğün yer gözaltların oluyor. “Ama ben çok gülerim ondandır” diyorsun gayri ihtiyari. 20 ile 30 arasındaki zaman en hızlı geçen zamandır oysaki. En çok zaman kaybedilen, boşa adanmış 10 yıl vardır insanın gözlerinin önünde. Henüz 18 yaşımdayken 2lere başladın mı nasıl biter anlamazsın demişti bir arkadaşım. İşte 2lerin son demlerindeyim.

Bugün benim doğum günüm. Babama göre her yıl yeniden doğmaz insan. Bu insan psikolojisini iyi etkilemezmiş. Tamam, pasta üflemek hediyeler almak güzel belki ama 28. yıl o kadar da iç açıcı değil maalesef. Üstelik bu durum, geriye bakıp da öyle çok büyük işlerin altında imzanızı görmedikçe biraz daha sinir bozucu oluverebiliyor.

Çok sevdiğim bir dize şöyle der “dolu dolu boş yaşamak”. Bana kendi hayatımı sorgulatan bir cümledir oysaki. İnsan ömrü telaşların arasında sürüp giderken, en azından yaralı bir kuşu uçurdum, bir sokak kedisini besledim diyebilmeli insan. Geldim görüyorum ve bir gün gideceğim, gidene kadar da gör bak hayat seni nasıl geçireceğim.

Yaşamın temasındaki haz bazen başka başka başlıklar altından göz kırpar insana. Ben nisan kelebeği değilim. Ruhum Kasım'a esir. Bu yüzden temamdaki hüzün, bu yüzden sarı sonbahara zemheri sevdam. Nasıl derler bilirsiniz, iki iklim yüreğim.

“Ömür dediğimiz şey hayata sunulmuş bir armağandır

Ve hayat sunulmuş bir armağandır insana…”

Öyleyse, bugün benim doğum günüm, iyi ki doğdum…