Bugün ekinoks

Aynı mesafedeyim bugün sana ve sensizliğe… Aynı mesafedeyim bugün aslolana ve hayale… Öyle bir mesafe koydun ki yüreğime ne bir adım daha yakın, ne bir adım daha uzak. Bilmem kaç gün oldu ama mesafe ne uzuyor ne kısalıyor.

Ekinoks, ne bir saniye uzak gündüz geceye, ne bir saniye yakın gece gündüze. İşte öylesin sen bana. İki yol var önümde ya sana gidiyor; ya da senden öteye…İkisi de yokoluşa gidiyor aslında. Küstahça bir his içimden seç birini diyor. Seç… Mayına basmış bir mücahit gibi. Basmışsın bir kere mayının tepesine, ayağını çeksen ölüm, tepesinde beklesen ölüm. İkisi de eşit mesafede… Ayağımı çeksem ilk adımım sana yönelecek ve min’el ölüm. Hallac gibi. Beklesem içimdeki ve ayağımın altındaki mayın beni kıpırdatmayacak sonrası ölüm…

Satranç tahtasındayım rakibim sen. Yensem ölüm, yenilsem ölüm. Buna rağmen , hem de vezirimi kaybetmişken sana şah demek mat olmakla aynı mesafede, yani ekinoks. Bitsin artık son bulsun bu ironi. Mesafelerden biri kısalsın artık. İstemiyorum ekinoksu, istemiyorum gece gündüz eşitliğini, istemiyorum seni ya da sensizliği…

Ben gündönümüne hasretim. Ama bu ekinoks iki yoldan birine; ya yaz gündönümüne yani sana, ya da kış gündönümüne çıkar yani sensizliğe.

Hangisine hazırım bilmiyorum; sen, sensizlik, yani; yaşam, ölüm, hayat, karmaşa bir sürü fenomen..

Ne diyeyim işte… Bugün ekinoks…