Bugün günlerden hüzün…

Her şeye rağmen kendimi şanslı hisseden biriyim ben. Bazen yazılarıma hüzün sinse de.
Çok ağlarım çoğunlukla da yüreğime akıtırım gözyaşlarımı. Hiç kaybetmediğimden değil birini ya da birilerini.
Çok kan ağladı yüreğim, bazen baktığım her yere, sevdiklerimin yüzünü kazıdım.
Yıldızlarla doluydu dünyam ama kapkara bir boşluk bıraktılar kayanlar. Bir daha asla dolduramadım, dolduramayacağım yerlerini.
Gidene sormak gibi bir lüksüm olmadığından, kalanın ıstırabını daha çok zannettim.
Günü geldi yarası her zaman taze, birkaç yarayla dolaştım durdum yüreğimde. Bazen öfkelensem de, bazen de anlamsız geldi kızmak, sinirlenmek.
Herkesten farklı değildi yaşadıklarım. Herkes kadar ağladım, herkes kadar yandım.
Acısız olmuyor ki hayat. Bulutlarda ağlıyordu, yağmurda ıslanmadan yeşermiyor ki sevdiklerimizi bağrına alıp saklayan toprak…
Bakmayın, yazılarıma bazen sinmiş olan hüzne, eleme...
Mutlu musmutlu bir çocuktum ben. Çok güzel bir ailenin sevgisiyle büyümüştüm. Bir sürü arkadaş, bir sürü oyun… Hayat o zamanlar hep veriyordu, alacağı günleri hiç düşünmemiştim.
Sancılı değilmiş lise yıllarım şimdi düşününce…
Şu an yaşadıklarımı , o zamanlarla karşılaştırdığımda, çocukluk deyip geçiyorum.
Şimdi  nerede 17 yaşın dertleri, sıkıntıları. Acıya alıştım diyemem asla. Hele de kalbim nasır tuttu hiç diyemem…
Unutmayı becerdiğimi de söyleyemem.  Asla unutamadım, hafızamalmayı biliyor da silmeyi, asla… Bazen düşünüyorum da  iyi ki hatırlıyorum.
Hayatımdan çıkanlara hiç  kızmıyorum. Hayata karşı beni temkinli hale getirdikleri için hatta minnet bile duyuyorum.
Bir zamanlar, doyasıya güldüğümüz içindi onları yüreğimden uğurlarken akıttığım göz yaşlarım. Paylaştıklarımız ne kadar değerliydiler… Paylaşamayacaklarımızın adıysa hasretti.
Bakmayın, yazılarıma sinmiş olan hüznüme. Çok şanslı biriyim ben.
Mükemmel bir anne-baba ve  harika kardeşimle hem birbirine çok bağlı, hem mutludur ailem.
Eski-yeni hiç fark etmez hem köklüdür, hem sınanmıştır dostluklarım, arkadaşlıklarım…
Kolay yere gelmez bu yüzden sırtım.
Kokladığım güller birgün teker teker solacak biliyorum. Asla hazır olamayacağım acıya… Ama acıyı da  çekmeyi  öğrendim artık.
Kalbim herkese açık, elimde suyum, yüreğimde umut, gönlümdeki güllerimin yanı başındayım daima...
Biteceğini bildiğim bir hayatı son nefese kadar paylaşmaya hazırım sevenlerimle…
Hayat bir un değirmeni gibi, keder olarak girer, hüzün olarak çıkar kapıdan...
Ben de çocuk olarak girip, olgun olarak çıktım içinden....
Bakmayın bazen hüzünlenmeme yağmur yağar, toprağı koklarım. Güneş açar, bu defa da çiçeği koklarım…

Avuçlarımda umuda uçurduğum beyaz bir güvercin...

Sadece, güneşli günlerde kalem oynatmaz ki bu yürek…

Bugün günlerden hüzün…