Bugün sana beni anlatacağım

“Dün akşam inerken merdivenlerden, ayaklarım birbirine dolaşıp  tökezledim birden, bazen koşar adım yürüsek de, yerimizde sayarız çoğu zaman”

Bugün sana beni anlatacağım, ne iyi ettin kapıyı kapatmakla ardıma bakmamayı öğrettin böylece. Düşünmüyorum şimdi  ne yapıyordur diye, uykularım bölünmüyor, hiç bir şey için

üzülmüyor, beyaz gömleğime düşen mürekkep lekesine de içerlemiyorum eskisi kadar

Üç dört gün önce işten çıkıp eve giderken, gökyüzünün berraklığına  takıldı gözlerim bir an, ay hilal olmuştu, ne çok severdim bu manzarayı hatta balkondan izlemek için memlekete gittiğim bile olmuştu ya şöyle bir yokladım da kendimi, hiçbir anlamı kalmamış hafızamda

Pencereme konan kumru sesleri de ilgimi çekmedi bir zaman serçelerin cümbüşlerine eşlik etmedim bahçelerde, pek az çıktım sokağa, burnumu kitaplara gömüp, aylarca oyalandım onlarla “Çanlar Kinim İçin Çalıyor” hep nöbetteydi başucumda

Çay da içmiyordum eskisi kadar, bahçedeki Yenidünya ağacının çiçekleri ilgilendirmiyordu beni, en sevdiğim şiirleri gönülsüz okuyordum, onlarla da konuşamadım bir zaman ve bıkmadan “uzun ince bir yoldayım” türküsünü dinledim birkaç kere de “Bir Ay Doğar İlk Akşamdan Geceden”

Alışveriş keyif vermiyor, merdivenlere ıslak mendil, sigara izmariti  atanlara küfretmiyor, hele kaldırıma tükürenlere içimden aferin  diyordum aferin size, bunca kirlenmişliğe tükürüyorsunuz belki de onlar, senin- benim yapamadığımızı yapıyorlardı belli ki

Şimdi odamdaki Bonsai ile ilgileniyorum bir tek, menekşe yetiştirmiyorum nazlı-niyazlı, kendini beğenmiş ne varsa  hepsini çıkardım hayatımdan, tüm marazilikleri atıp bir tarafa yeniden başlamak için nefes almaya ama

Görünen o ki; bu pek kolay olmayacak, dilenci çocuklar var ya onlar öyle çok yakıyorlar ki canımı bir de yaşlılar. İşte böyle... Bugünlük, bu kadar...

08.01.2014/Hatice AK