Bugün

Bugün öyle sakin, biraz melenkoli ve yalnızım.
Evde odaları soyunup odaları giyiniyorum.
Bir yanağım pencerede, bir yanağım denizin kıyısı.

Unutmamak için kendimi,
Bırakmasın diye beynim bedenimi,
Ben yalnızlığımdan iki kişi yarattım.
Biz iki kişiyiz şimdi.

-Merhaba! dedim denize sabah

Yol kenarındaki palmiye:

-Dün çok salladı savurdu seni rüzgar, bugün nasılsın.

Gülümsedi bana

-İyiyim. dedi

Şu durakta bekleyen kız ; şu an sadece aklında otobüs mü var.

Şu çimlerin üzerindeki köpek,

Nasıl ayrı ayrı dünyalar.

Şu duvardaki resim, hatta şu çaktığım çivi devamlı benimle konuşuyorlar.

-Kesin artık! dedim

Koridordan geçtim, mutfağa gittim

Tabaktaki kirazlar dişi idi. Islak ve buğuluydular. (bana ihtimalleri anlattılar.)

Koridordan geçerken boy aynasının önünde durdum, gülümsedim.

-Çıkalımmı dışarı biraz? dedim

-Olur. dedi

-Çok uzağa gitmeyelim.

Tuttum elinden, beyaz bir tişort giydim. Lacivert keten pantolon. Hemen deniz kıyısı.

Oturduk. En son buraya geldiğimiz anı, denizi, balıkçıları, martıları, son yaptığım resmi, gelip geçenlerle ilgili susuşup konuştuk. Yani sessiz, yani dudaklarımızı oynatmadan, içten içe. Daha doğrusu hep susarak o konuştu, ben yazdım.

Şarkılar bile geçti içimizden, sadece biz dinledik, biz duyabildik.

Olmuyooor olamıyor