Bukalemun insan

İnsanoğlunun değişimi yüzyıllardır uzanan bir yorgan misali ayaklarını örtmeye yetmemiştir. Kendini keşfedemeyen insan bu sırrı saklamak ümidiyle kendine araştırmacı ruh eklemiş, görünen alemde keşif çalışmalarına girmiştir. Dağları taşları delerek mimari yeteneğinde büyük bir güç sergilemiş ve bunun gibi birçok yetisini cümle aleme sunmuştur. Güdülerinde varolan başarma tutkusu doğanın hakimi kılmıştır kendisini... Bu duygu yüzündenmidir ki, hep ileriye bakan insanoğlu yakını göremez olmuş, bir nevi miyop hastalığına tutulmuştur.

Kendine inemeyen insan dışa sürekli bir cephe açmış, öz duygularına da ister istemez yabancılaşmıştır. Bu da hep isteme ve başarma duygusuyla törpülenmiştir. Yazıktır ki konunun histerikliği kadın erkek ilişkilerine de bulaşmıştır. Mücadele ve başarma duygusu azmin zaferine yenik düşmemek için karşı cins münasebetlerinde ego tatminine bürünmüş, neticede sıkıntılı ilişkiler yumağı doğmuştur. Değişim rüzgarları bir tek bu istikamete yönelmemiştir. Geçen yıllar içinde ne kadın erkeğin dilini çözmüş ne de erkek kadına lütufta bulunmuştur. Genler midir bu değişmezliğin yapıtaşı bilemeyeceğim ama kopyalama ibaresi nesilden nesile böyle geçmiştir demek pek yanıltıcı olmasa gerek. İnsanın birbirine olan ihtiyacı ise paylaşılan konuların hep benzerlikler üçgeninde süregelmesi ve benim hikayem dedirtmesidir karşı tarafa... Aslında değişim rüzgarlarının tek değişmeyeni insanın beslediği duyguları olmuştur.

İnsanoğlu yakınını görmeyi başarabilseydi eğer, yabana atılan çoğu saf duygunun farkına varıp aradığı öze ulaşabilmesi kolay olurdu. Ama ne yazık ki yorgan ayakları örtmeye yetmemiş, eksik kalan parçayı hala aramakla meşgul, hep ileriye bakan gözleriyle gülleri farketmeden yaşamaya devam edecektir.