Bulanık

Cami açlığı çekiyorum sanki. Bir feryadın duaya rastlamadığı ve kalbimin bağrımdan önce yandığı mumlarda doğduğum günü kutsal tarihlerimden siliyorum, kırsal yalnızlığıma dokuma günahlarla tövbe ettirirken. Ben artık yaşamın baş harfindeki o İslamcı kurtuluş değilim. Güneşimin gökyüzüne kahkahalarla uzandığı zamansızlıkların uşağıyım.

 

Efendiler götürüyor önce, sonra serserilerin düşen dişlerinden kaypakça çekiyorum diş macunlarını. "Kim yazıyor?" sorusuna "Hiç kimse" cevaben karışırken, hiç kimseye sahip olmuyor yazılarım. Mutluluğun mutfakta pişemediği tenceremde duman kokusu sarıyor hatalarımı, buzdolabından şurubunu çıkarıyorum acılarımın. Öksüre öksüre bana verem yine bende ölüyorlar. Korkmuyorum. Ölü gördüm ben artık. Can verdi kalbimde çocukluğumun babacan satırları; gömüldüğüne şahit oldum, kefenin beyazlığına masumiyet giydiren o ecnebi kıyafetlerin düğmelerini kopardım. Ölü gördüm artık ben...

 

hangi acı kalbime bıçak saplayabilir ki bundan sonra? Hangi mutsuzluk kadehin en dolu kısmından beni sarhoş edebilir? Saçma.

 

Allah'a kavuştu bundan önceki harflerim ve sakıncalı sandığım tümcelerimin son bir hak helal edişiyle kabullenildiği yok sayışlarım... İşportaya gitti, kuşların kullara gark edilen sarhoş cıvıldamaları; kanadına kifayet, gözlerine kinaye ısmarladım.

 

Ölü gördüm artık ben, üzmez beni eksik harflerin öksüz satırları... Gömüldüm, kepenkleri kapandı genç kız hayallerimin; nasıl bilirdiniz dediler, ölü bilirdik dedim. Gıyaben...

 

 

Dilara AKSOY