Bulanların dikkatine !! Kaybedilmiş insanlık ...

Kalabalık içinde yalnızlığımız, sükut içinde çığlıklarımız, bağırsak duymaz kimse, isyan eder gözlerimiz, depremdir yüreğimize…

Ne acıdır insanın içinde olan onca depremi hissetmemesi, yitirdiklerini kaybettiklerini fark edememesi. Nasıl yaşıyoruz? Ne soruyoruz kendimize? Hayatımızı ağaçta sallanan tek kuru yaprağa adayıp, nasıl olsa düşecek diyerek ümitsizce yargısızca, sebepsizce aldığımız nefesler nasılda ziyandır canımıza!

Bir küçük çocuk tanıyorum. Umutları, hayalleri kendinden büyük. Kağıda çizdiği ocakla ısıtıyordu evini. Onu ısıtan her zaman inancıydı. Ya bizim inançlarımız!! Neye kime inanıyoruz? Her yanan aleve koşuyoruz. Alevin sebebine bakmadan anlamadan savuruyoruz sularımızı. Taşıdığımız her yargıyı, kimliğimizle dalga geçsin diye emanet canımızda taşıyoruz.Yargılamaktan vazgeçin. Sizde kağıda çizin beklide inandığınız umudunuz hayaliniz o kadar da uzakta değil!!!

Kaybettiğimiz şehitlerimiz, depremde yitirdiklerimiz. Her zaman yargıladık, eleştirdik. Eleştirirken bile farklı kulvarlardaydık. Hepimizin Umutları ve hayalleri bu konuda aynı resmi çizerdi belki. Ben kaybettiklerimiz için hiçbir şey karartmıyorum. İsyan etmiyorum. Ben siyah perdemi kaybedilmiş soğuk bedenlere değil. Yaşarken umutları ve inançları için birlik olamayan, gözlerinin gördüğünü aklına anlatamayan, aklını ben merkezci kullanan, yargılamaktan ve eleştirmekten başka birlik odaklı düşünemeyen beyinlere, taze fidanlara ve sıcak bedenlere kapatıyorum. İsyanım kaybedilmiş insanlığımıza. BAŞIMIZ SAĞOLSUN.