Bülbül oldum Gönül Bağında ötüyorum

Kalbinden daha büyük dağ var mı?

Kâinata, sığmayan aşk sevgi gönlüne sığıyor. Öbek öbek çiçekler gibi açıyor ve kokuyor.

Yarınlara gülümseyen yüzüne yol açıyor.

Kâinatı okumak için, senin gülümsemen mutluluğa koşmak için gönül kapını açman yeter sevgili...

Gönlüne serdiğin, nurdan sevgi döşeğinden uyumak gözlerine bakarak uyumak, kokunu sineme çekerek uyumak cenneti yaşamak gibi sevgili...

Sevgisizlik, düşman olduğu zaman gönlüme, başlarsa senden beni ayırmaya gözlerindeki sevgi beni anında kurtarıyor aşkın umman sahilinde gezdiriyor sevgili...

Hatırlarım, sensiz günlerimi ağlamakla geçerdi, dost seven gönülünün yoluna giremez di bu gönlüm.

Dedim ki ey kul Mehmet var git yanına, ağlarsa gözyaşların onun yanında kor alev aksın, yanan yüreğini görürür gözyaşımı siler ağlayan gönlümün feryadını duyar dedim ve yaklaştım yanına iyiki yaklaştım yanına sevgili...

Anladın, hemen sana olan yüreğimi kor alev tatlı bir rüzgâr ve alev yanan gönlümü ve sana olan aşkımı, ben kül olmadan önce anladın gönül kapını gülümseyerek bana açtın.

Gönül kervanım kalktı bir daha gelmez derken, dağlarda çöllerde yanarak sensiz kalırım derken, bana gülümsedin, dünyayı cenneti bağışladın sevgilim, canım, cananım...

İşte bülbül oldum gönül bağında ötüyorum, gönlünde açan güllerin arasında sen ben kokan güllerin arasında.

Mehmet Aluç