Bulunmak istemek

Kapıları çalıyor herkes;
uzaklık da ne? Uzak olan insanın kendisine, kendinin uzaklığı artık..

Kapıları çalıyor herkes; Bütünce gücüyle.. Yeşil özlemdi.. Yeşil zehir oldu.. Yeşil doğanın gücü değil artık.. Yeşil korkunun senaryosu mu oldu ne?

Kapıları çalıyor herkes; Yumruklarıyla, tekmeleriyle.. Beyaz aktı, masumluktu, barıştı.. Beyaz artık bütün kötülüklerle bütünleşti.. Kötülüklerle anılır oldu .

Kapıları çalıyor herkes; Kafa atarak.. Mavi ve gün ışığı insanları çıldırttı.. Korkar oldu insanlar maviden ve gün ışığından..

Kapıları çalıyor herkes; Omuz vurarak.. Siyah özgürlüğün rengi oldu.. Gece özlenen dünyayı temsil ediyor artık.. Saklanmak, temel kaygı.. Saklanarak yapılan her şey özgürlük.. Sanmak, sanal bir dünya da yaşamak, kendini geleceğe saklamak... Özgürlük sanırım yaptığın her şeyden sorumlu tutulmamak anlamıyla eşdeğer oldu.. Olayları yaşadım sanmak galiba işin kötü kurgusu..

Kapıları çalıyor herkes; Bağıra çağıra, ağlaya sızlaya, kapıları çalıyorlar.. Kapatıyorlar üstlerine kapıları içerden.. Kilitliyorlar kendilerini demir sürgülerle sonrada, bağıra çağıra, kafa yarmacasına, bilek kırmacasına kapıları çalıyorlar.. ’’Bizi duyan var mı’’ diye avazları çıktığı kadar bağırıyorlar.. İmdat! diyorlar!..

Kapıları çalıyorlar; Caddeler boş oysa.. Onları ne arayan var, nede soran.. Oysa insanlar kapıları çalıyorlar.. ‘’Biz buradayız’’ diye inim inim inliyor insan.. Göçük altındalar sanki.. Uygarlığın göçüğü.. İnsanlar caddeleri boşaltmış, evlerine kapatmış kendilerini, ve kapıları çalıyorlar..,
caddelerden geçmesi gereken insanlara, seslerini duyurmaya çalışıyorlar.. Oysa artık caddeler boş.. Oysa herkes kapanmış evlerine.. Herkes bulunmak keşfedilmek için çırpınıyor..

Korkuyorlar kapıları açmaya.. Dışarıda olması gerekenlere, kendilerini bulmaları için kapılarını çalıyorlar.. Oysa herkes kapatmış kendini ve caddeler boş..