Bulutlardaki yüzler

Telaşlardayız hep. Sabah kalkınca ayrı bir telaş, akşam olunca farklı. Kimimizde bir eksik kimimizde üç fazla. 

Hep yetişme telaşındayız. Yetişmemiz gereken öyle çok şey var ki. 

Ruhumuz aheste zamanlara hasret geçip gidiyor günler. 

* 

Böyle günlerin birinde telaşların arasında bir soluklanma zamanındayım. Sisler altındaki Ankara’ya bakıyorum, sonra gökyüzündeki bulutlara. O bulutlarda, ne gülen bir çocuk yüzü ne de yaşlı bir dede görebiliyorum. Biliyorum vakit olsa, aklımda telaşlar olmasa nice çocuk, kadın, adam yüzü göreceğim. Eskiden olduğu gibi. Ama, ah o telaşlar… yok mu? 

* 

Peki ya yüzler? 

Bulutlarda, mozaik taşlarda ... gördüğüm. Hep insan yüzleri bulurdum bulutlarda, hikayeleri olan canlı yüzlere dönüşürdü bazen. Severdim eskiden şekilleri insan yüzüne benzetmeyi. 

Ya şimdi ? Şimdi telaşlardayım 

Zaman akıp giderken rollerimin en iyisini yapma telaşındayım. 

Bulutlarda ki yüzlere sıra gelmiyor artık. 

İşin ilginç yanı ise bir tek ben benzetiyorum sanışım. 

*** 

Oysa tüm insanların yüz görmek istediklerini ve baktıkları her yerde, benim gibi bulutlarda, yanmış bir tostun kararan parçalarında, yosunlaşmış bir ağaç gövdesinde ve nokta ve çizgi olan pek çok şeyde yüz şekli görmeye eğilimli olduklarını öğrendim. Ve öğrendim ki bu yetinin anlamı, etraftaki canlıların farkında olmayı sağlamakmış. 

* 

Ocak 2011 / Kurşun